Nadszedł dzień w którym to Sasori
musiał odwiedzić sąd, tak dobrze znane mu miejsce z filmów. W
rzeczywistości był tu dopiero pierwszy raz i już chciał wracać
do domu. Czerwonowłosy siedział na ławce, tuż obok swojej babci,
czekając aż wielkie drzwi prowadzące do sali sądowej się otworzą
i ktoś ich zawoła. Czuł się jak skazaniec. Nie zrobił nic złego,
a ciągają go po sądach, bo takie prawo. Nie rozumiał tego. Nie
musiał, bo i tak mu się to nie podobało. Do tego strasznie się
denerwował, bez przerwy się wiercił, zmieniając pozycje. A to
podkurczał nogi, a to siadał po turecku, albo na kolanach. Trudno
mu było usiedzieć w miejscu w takim stresie, choć babcia i
Kakashi, który na luzie poszedł sobie kupić herbatę z automatu,
mówili mu że to tylko formalność i nie ma się czym martwić. Nie
bardzo chciał w to wierzyć, on wiedział, że miał powód do
zmartwień. Co jeżeli oddadzą go do domu dziecka? Babcia chyba
naprawdę miała to gdzieś. A nawet jeśli nie, to były inne sprawy
którymi się martwił. Jak to, że oskarżą go o zabicie
rodziców... w końcu nie znaleźli sprawcy, co jeśli uznają jego
za morderce? Zdawał sobie sprawcę absurdalności swych myśli, ale
nie mógł nic poradzić, że właśnie takie go nachodziły.
- Sasori, siądź po ludzku – odezwała
się babcia, tracąc już cierpliwość do wygibasów swojego wnuka.
Ciągle się roił, jakby miał robaki w tyłku.
- No przecież siedzę.. - burknął,
ponownie podkurczając nogę, podciągając ją aż pod samą brodę.
Oparł podbródek na kolanie.
- Siądź normalnie – rozkazała,
zsuwając jego nogę z ławki. Jak to wygląda, żeby tak w
publicznym miejscu? Ah ta dzisiejsza młodzież, taka niewychowana.
Po chwili przyszedł Kakashi sącząc herbatę z jednorazowego
kubeczka. Wyciągnął do Sasoriego rękę w której trzymał puszkę
z napojem. Chłopak patrzył chwilę na napój, po czym wziął go od
mężczyzny. Nie prosił go, żeby mu coś kupił, ale skoro to
zrobił to nie pogardzi. Otworzył puszkę, po czym zaczął pić.
Jak się okazało był naprawdę bardzo spragniony, jakby przemierzył
pół pustyni.. albo chociaż ćwiartkę. Z nerwów nawet w gardle mu
zaschło. Tak strasznie się denerwował, a jednocześnie
niecierpliwił, że myślał, że zaraz zwariuję. Nie chciał tu
być, ale jak już jest, to chciałby mieć już wszystko za sobą.
Dlaczego te cholerne drzwi się jeszcze nie otwierają? To było
bardzo stresujące. Wstał i podszedł do Kakashiego, który oparty o
ścianę i zaczął gapić się w okno. Siwowłosy spojrzał na
czerwonowłosego opierającego się o parapet.
- Co robisz? - zapytał trzynastolatek.
Chciał chociaż pogadać, by nie zadręczać się głupimi myślami.
Babcia niebyła skora do rozmów, tak wywnioskował po tym, że
przeglądała jakiś magazyn. Kakashi rzucił mu pełne politowania
spojrzenie. Czy nie było widać co robi? Głupie pytanie.
- Nic specjalnego – Stał i patrzył
jak się życie toczy za oknem. Nie było to ciekawe zajęcie, ale
skoro trzeba czekać, to trzeba.
- Ile masz lat? - zapytał o pierwsze
co przyszło mu do głowy. Chciał jakoś podtrzymać rozmowę, może
i pytanie było durne, ale o coś musiał zapytać, inaczej z rozmowy
nici, bo Hatake nie wyglądał na rozmownego. Z reguły nie był
gadatliwy, ale tego dnia to już w ogóle za dużo milczy.
- Dużo – odpowiedział obojętnie.
Nie widział celu w tym pytaniu, nie miał pojęcia po co je zadał
ale nie wnikał. To tylko dzieciak, one zawsze mają głupie pomysły,
więc nie miał zamiaru zaprzątać sobie głowy takimi pierdołami.
- Dużo, to znaczy ile? - dopytał
niezadowolony z odpowiedzi Siwowłosego. Patrzył na niego oczekując
konkretnej odpowiedzi. Mało go obchodziło ile ten staruch ma lat,
ale jak już zapytał, to chciałby to wiedzieć.
- To znaczy, że dużo więcej niż ty –
Taka odpowiedź również go nie usatysfakcjonowała, a nawet
zirytowała.
- Uważasz, że ja mam mało lat? -
odezwał się poirytowany. Hatake westchnął. Nie da mu spokoju.. A
tak bardzo chciał sobie postać w ciszy.
- Tak, właśnie uważam –
odpowiedział dla świętego spokoju.
- Trzynaście lat, to dużo –
uświadomił mężczyznę. Przecież to oczywiste, że trzynaście
lat to wcale nie jest mało. Niech go nie uważa za jakieś małe
dziecko, bo mały to na pewno nie jest.
-Jak będziesz w moim wieku, to
trzynaście lat będzie dla ciebie mało – dodał zrezygnowany. Co
to za temat na rozmowę? Gdyby chociaż zapytał o to czy może
wyprać kołdrę pod którą spał przez ten tydzień. Ale nie. On
musi prowadzić rozmowę na takie tematy, które nie mają
najmniejszego znaczenia, zwłaszcza dla niego.
- Jesteś aż taki stary, że to dla
ciebie trzynaście lat to aż tak mało? - zapytał złośliwie. Kakashi
spojrzał na niego z irytacją i mordem w oczach.
- Jesteś wkurzający.. - mruknął pod
nosem odwracając wzrok w stronę okna. Po chwili wielkie drzwi
prowadzące do sali sądowej otworzyły się. Sasori spojrzał w
tamtą stronę z przerażeniem. Stres i strach powróciły, ale choć
na chwilę o nich zapomniał. Nie jaki pan, zupełnie mu nieznany,
zaprosił ich do środka, tak więc weszli.
Rozprawa trwała niespełna godzinę.
Było nudno, trochę ciężko, gdy padały pytania o jego rodziców,
lub o jego babcię, by mogli wywnioskować czy nadaje się do opieki
nad swoim wnukiem. Jak się okazało, nie było po co się bać,
przyznali opiekę nad chłopcem, Chiyo. Cały stres opadł i poczuł
się naprawdę szczęśliwy. Już dawno tak się nie czuł, już
prawie zapomniał jak to jest się z czegoś ucieszyć. Ostatnie dni
były dla niego trudne, ale teraz będzie miał własny kąt, swój
pokój, i jego nowe życie zacznie rozkwitać. Żałował, że babcia
postanowiła sprzedać jego stary dom, a ma zamieszkać w jej, który
mieścił się w zupełnie innej części miasta. Będzie miał więc
nowy pokój, i nowy dom. Nowy ale stary.. jak był mniejszy
przyjeżdżał do babci w odwiedziny za nim jeszcze wyjechała za
granicę, więc wiedział jak wygląda jej dwupiętrowe mieszkanie.
Lepiej niż to Kakashiego, to na pewno. Po rozprawie Kakashi zabrał
Sasoriego do siebie, by mógł się spakować, za to Chiyo udała się
do sklepu by powiększyć zapasy w lodówce. Z tego co mówił
Hatake, Czerwonowłosy naprawdę dużo je, chociaż w ogóle nie
wygląda. Chiyo czuła się źle z tym, że tak mało wie o swoim
wnuku, nawet prawie obcy mężczyzna który mieszkał z nim zaledwie
tydzień, wiedział o nim więcej. Nie powinna go tak zaniedbywać,
nawet jeżeli to on nie chciał do niej przyjeżdżać. Ale nie
chciała go do niczego zmuszać.
Gdy Akasuna tylko spakował swoje
rzeczy, a raczej upchał je do torby, był już gotowy do drogi do
domu. Przykucnął żegnając się z Chiakim. Pies lizał go po
twarzy merdając ogonem, chyba nie bardzo wiedział o co chodzi. Nie
cieszył by się tak, gdyby wiedział, że chłopak już tu nie
wróci. A przynajmniej Kakashi nie planował jego powrotu, wreszcie
będzie miał łóżko tylko dla siebie. Sasori wyprostował się i
spojrzał na czekającego na niego przy drzwiach Siwowłosego.
- Będzie mu beze mnie smutno –
stwierdził chłopak patrząc na psa.
- Pewnie.. ty jesteś niezastąpiony –
rzucił sarkastycznie mężczyzna otwierając drzwi i dając znać,
żeby już wychodził. Chłopak ruszył w stronę drzwi.
- Ale może mi powiesz w końcu co to
za dziew... - zaczął zerkając na zdjęcie brązowowłosej kobiety.
Kakashi wypchnął go z domu, nim zdążył dokończyć, po czym sam
za nim wyszedł zamykając za sobą drzwi na klucz. Co za wścibski
dzieciak.. Wszystko chciałby wiedzieć.. Zdecydowanie wolał go
wtedy gdy nic nie mówił, ale zamiast tego beczał. Teraz, zamiast
beczeć, ciągle go wkurzał.
Dojechali na miejsce. Trzynastoletni
Akasuna wysiadł z samochodu i spojrzał na dom od góry do dołu.
Zwykły dom jednorodzinny, podobno jego ojciec się tutaj wychował.
Znał ten dom bardzo dobrze, jednak niedawno babcia go odnawiała, a
w takim nowym stanie go jeszcze nie widział. Wreszcie był na swoim,
cieszył się z tego powodu. Skończą się głupie rozkazy
Kakashiego.. choć musiał przyznać, że pomimo jego oziębłości,
nawet go polubił.. przynajmniej go karmił. Nie zrobił mu krzywdy i
zawsze jak w czymś go zapewniał to mówił prawdę. Miał do niego
zaufanie. Hatake otworzył bagażnik i wyjął z niego torbę z
rzeczami chłopaka. Podszedł do niego i wręczył mu ją.
- Trzymaj się – rzucił bez emocji do
trzynastolatka, gdy ten odbierał od niego swoją własność.
- Będziesz za mną tęsknił? -
postanowił zapytać, uśmiechając się chytrze. A co mu tam, na
koniec może się jeszcze podroczyć z tym facetem.
- Jak za komarami.. - mruknął i
zamknął drzwi od samochodu przez które przed chwilą wysiadł
Sasori.
- Pytam poważnie – zmarszczył brwi.
Może było to droczenie się, ale naprawdę chciał, by odpowiedź
była szczera, a w jego mniemaniu szczera czyli taka jaką on chciał
usłyszeć.
- A myślisz, że jak ja mówię? -
patrzył na niego z powagą. Zawsze patrzył z powagą nawet jeśli
mówił żart. Akasunie taka wymijająca odpowiedź również
nieprzypadła do gustu.
- Myślę, że kłamiesz.. przyznaj się,
że będziesz tęsknił.
- Oczywiście. Będę tęsknił... za
spaniem na mojej ukochanej kanapie – Czego ten chłopak od niego
jeszcze chce? Niechże da mu wreszcie spokój.. Nareszcie się wyśpi
na swoim miękkim łóżku, a nie na dosyć twardej kanapie, od
której zaczęły go już boleć plecy. Sasori spojrzał na niego
pretensjonalnie. Inspektor widząc ten wzrok dodał - I... za takim
jednym z którego mogłem się śmiać – miał na myśli oczywiście
Sasoriego.
- Pf.. to bardzo dobrze, tęsknij sobie.
Ja się tam cieszę, że wreszcie się od ciebie uwolniłem.. -
burknął i odwrócił się tyłem do mężczyzny. Nie podobały mu
się to co przed chwilą powiedział, choć był to tylko żart.
Kakashi uśmiechnął się do siebie na te słowa. Zachowywał się
jak dziecko, ale przecież... był dzieckiem.
- Już jesteście – odezwała się
Chiyo wychodząc z domu. Chciała zaprosić Inspektora na obiad, ale
ten nie dał się namówić, twierdząc że ma dużo pracy, ale była
to nie prawda. Sasori dobrze wiedział, że tego dnia ma wolne, sam
tak przecież mówił rozmawiając przez telefon ze swoim szefem.
Dobrze to słyszał. Mężczyzna poczochrał włosy Sasoriemu, po czy
wsiadł do samochodu i odjechał. Chłopak śledził go wzrokiem
dopóki nie zniknął, a potem udał się za babcią do domu.
- O! Chłopak z czerwoną czupryną! -
Zatrzymał się słysząc dziewczęcy głos. Spojrzał w miejsce, z
którego głos dochodził i jego oczy natrafiły na niebieskowłosą
dziewczynę, trochę wyższą od niego. Patrzył na nią jak na
idiotkę. Po co był ten okrzyk? Nie rozumiał. Dziewczyna podeszła
do niego. - Nie pamiętasz mnie? - zapytała patrząc na niego z
uśmiechem. Przyjrzał się jej uważnie, ale nie kojarzył jej w
ogóle.
- Nie, kto ty? - postanowił zapytać.
Skoro go znała, to znaczy że już się spotkali, chciał wiedzieć
gdzie i kiedy.
- Sąsiadka twojej babci, bawiliśmy się
kiedyś jak tu przyjeżdżałeś – oznajmiła pstrykając go w
czoło. On od razu spiorunował ją spojrzeniem kładąc ręka na
czole. Kiedy ostatnio był tutaj u babci chodził jeszcze do
podstawówki, więc nic dziwnego, że jej nie rozpoznał. Nie
spodziewał się, że w drugiej klasie podstawowej miałaby już
takie piersi, na które zerknął niezauważalnie. Miał już
trzynaście lat, takie rzeczy zaczynały go pociągać. Dziwiło go
jednak to, że ona go pamięta.
- Już pamiętam – powiedział po
chwili. W ogóle jej nie kojarzył.
- No wreszcie – dodała z tą samą
pozytywną energią co wcześniej. Nie rozumiał jej entuzjazmu,
nawet go nie podzielał. - Przyjechałeś na wakacje?
- Nie zupełnie... - nie chciał o tym
rozmawiać. Nie miał zamiaru się jej zwierzać z tego co przeżył,
zwłaszcza że sam nie lubił wracać do tego myślami. - Muszę iść.
Babcia czeka..
- Jasne, to do zobaczenia, sąsiedzie –
wyszczerzyła się do niego, ale on nie odwzajemnił uśmiechu. Nawet
lekko nie podniósł kącików ust ku górze. Z tą samą miną
nieokazującą emocji odwrócił się od niej i ruszył do domu.
- Konan! - wydarł się rudowłosy
chłopak idący w jej kierunku, machając do niej. Sasori zatrzymał
się przy drzwiach od domu i spojrzał na niego. A więc miała na
imię Konan. Teraz coś zaczęło mu świtać, kiedyś faktycznie
bawił się z jakąś Konan. Rudowłosy podbiegł do dziewczyny.
- Nie uwierzysz, mam dla ciebie
niespodziankę – powiedział nie mogąc doczekać się jej reakcji,
na jego prezent. Spojrzał na torbę, która zwisała z ramienia
dziewczyny. - Dokąd idziesz? - zapytał, ciekaw gdzie też jego
przyjaciółka i jednocześnie obiekt westchnień się wybiera.
- Na korepetycję – oznajmiła jakby
było to oczywiste.
- Przecież są wakacje... - rzucił
ponuro.
- Nie zapominaj, że mamy na wakacje
zadany projekt z Fizyki – Również nie przepadała, za uczeniem
się w wakacje, ale jak mus to mus, nie chciała dostać słabej
oceny, chciała się postarać.
- Wakacje niedawno się zaczęły,
zdążysz się jeszcze nauczyć – Wolał by z nim została, a nie
szła na jakieś korepetycje.
- Nie, nie odkładam wszystkiego na
ostatnią chwilę, tak jak ty – pokazała mu język. A on
stwierdził w duchu, że było to urocze. - No i co to za
niespodzianka? - dopytała niecierpliwa tego, czym chce ją
zaskoczyć.
- Lubisz ten zespół... YUZU, prawda? -
rzucił jej pytające, a jednocześnie wymowne spojrzenie.
- Uwielbiam! - pisnęła radośnie. - I
co z nimi? Co, co? - zbliżyła się do czternastoletniego chłopaka,
patrząc mu prosto w oczy. Zarumienił się nieznacznie, widząc jej
twarz tak blisko swojej. Była taka piękna... Otrząsnął się ze
swoich fantazji, wracając na ziemię.
- Mam dwa bilety na jutrzejszy koncert!
- zawołał wyjmując bilety z tylnej kieszeni spodni. Oczy Konan
zabłysnęły. Wyrwała mu bilety patrząc na nie, jak na przepustkę
do raju.
- Skąd je masz? - wbiła wzrok w
chłopaka, gdy już napatrzyła się na wejściówki.
- Znajomy mojego dziadka będzie
ochroniarzem na koncercie, no i dostał te bilety, a potem dał
mojemu dziadkowi, a on dał je mnie – wyjaśnił w skrócie. W
każdym razie miał duże szczęście, że znajomy dziadka pomyślał
właśnie o nim. Inaczej nie mógłby zaprosić Konan na ten koncert.
To może być ich pierwsza randka, naprawdę by się z tego bardzo
cieszył.
- Niesamowite.. - znów spojrzała na
bilety. Nie mogła uwierzyć, że będzie mogła pójść na koncert
swojego ulubionego zespołu. Ich plakat widniał u niej w pokoju,
nawet miała z piosenkarzami z zespołu zdjęcie w ramce, które
zawsze całowała przed spaniem. - Normalnie, kocham cię! -
krzyknęła całując go w policzek. Dotknął wilgotnego policzka,
zachwycony tym co powiedziała. Chciał powiedzieć, że też ją
kocha, ale nie miał odwagi, bo dobrze zdawał sobie sprawę z tego,
że powiedziała to pod wpływem chwili, było to okrutne, ale
niestety prawdziwe.
- Nie ma za co – powiedział siląc
się na obojętność. Chciał być macho.
- Muszę lecieć, widzimy się później,
pa! - pomachała mu i pobiegła w swoją stronę. Patrzył za nią
chwilę rozmarzony i zaraz przypomniał sobie, że nie wziął od
niej biletów. Chciał już nawet za nią biec, ale uświadomił
sobie, że z nią wejściówki będą bardziej bezpieczne niż z nim.
On mógłby je zgubić, a ona tak je pokochała, że na pewno będzie
miała na nie oko. Skierował się w przeciwną stronę co przed
paroma sekundami, niebieskowłosa. Nagle zauważył czerwonowłosego
chłopaka stojącego przy drzwiach jednego z domówi gapiącego się
na niego. Zatrzymał się na chwilę.
- Co jest? - zapytał, sądząc, że
może czegoś od niego chce skoro tak się patrzy. Sasori dopiero
teraz zorientował się, że się aż tak perfidnie przygląda.
- ..Nic.. - odpowiedział dosyć cicho,
ale słyszalnie.
- Tylko jej nie podrywaj, dobrze ci
radzę – Zabrzmiało to jak groźba. Uśmiechnął się do niego
chytrze, po czym znów ruszył przed siebie. Akasuna zbeształ go
wzrokiem. Nie miał zamiaru nikogo podrywać.. Otworzył drzwi i
wszedł do domu.
Dom był nieco inny niż pamiętał,
miał nowe meble, wyremontowane schody, pokładzione panele i
odmalowane ściany. Wyglądał ładniej i żywiej. W końcu go
odmłodzili, to nie ma się co dziwić.
- Sasori, zanieś rzeczy na górę i
zejdź na obiad – zawołała Chiyo z kuchni mieszając zupę w
garnku. Po dostaniu informacji od babci, który to jego pokój udał
się tam. Był to pokój na wprost od schodów. Był mniejszy niż
ten jaki miał w swoim domu gdzie mieszkał z rodzicami, ale tutaj
również nie było ciasno. Było przytulnie. Rozejrzał się po
pokoju. Na jednej ścianie stała półka na książki, na drugiej
rozsuwana szafa, trzecia była zupełnie pusta, brakowało łóżka...
a przy czwartej ścianie stało biurko naprzeciw okna. Niby było
wszystko w porządku, ale czegoś brakowało. A mianowicie komputera.
Zszedł na dół z zamiarem nie tylko zjedzenia obiadu, ale również
chciał zapytać babcię, dlaczego pewnych potrzebnych rzeczy brakuje
w jego pokoju.
- Babciu.. gdzie jest łóżko? -
zapytał pretensjonalnie wchodząc do kuchni. Chyba zapomniała, że
musi na czymś spać.
- Póki co musisz spać na materacu,
stare łóżko wyrzuciłam, a nowe przywiozą dopiero w przyszłym
tygodniu – mówiła kładąc miskę z zupą na stole.
- A komputer? Gdzie jest? - łóżko
jakoś przeżyje, ale komputer? Nie ma mowy. Już i tak długo
wytrzymał bez niego, przez ten tydzień. Wtedy nawet nie czuł
potrzeby korzystania z niego, ale ta potrzeba wróciła. Chiyo
wskazała na komputer stojący na biurku w salonie.
- Dlaczego tutaj stoi? - Nie rozumiał.
Przecież miał swoje biurko w pokoju, tam mógł stać.
- Dlatego, że w pokoju masz biurko do
nauki – wyjaśniła siadając do stołu i zabierając się do
jedzenia. - Siadaj, bo ci wystygnie.
- Ale babciu.. na komputerze też się
mogę uczyć..
- Już ja wiem jak wy młodzi uczycie
się na tych komputerach. Komputer będzie stał tutaj, i będziesz z
niego korzystał tylko dwie godziny dziennie –
oznajmiła nie ważąc na zdanie wnuka. Czerwonowłosy nie mógł
uwierzyć, że jego babcia wprowadziła do domu taką durną zasadę.
Nie mógł się poddać, będzie walczył o swój komputer.
- To za mało.. - burknął, krzyżując
ręce na piersi. Musi negocjować, w trzy godziny to nawet nie zdąży
zagrać w fajną grę, albo poserfować po internecie. Internet zjada
czas zbyt szybko, babcia tego nie wie, że dwie godziny jest jak pół.
- Wcale nie za mało. Nie będziesz psuł
sobie oczu od patrzenia w ekran, to nie zdrowe. - Nie zwracała uwagi
na lamenty wnuka. Musiała przyznać, że rodzice za bardzo go
rozpieścili, pewnie nawet nie kontrolowali tego ile siedział przed
komputerem. Ona nie miała zamiaru mu tak pozwalać na wszystko. Ma
być zdrowy i dobrze wychowany.
- Nie bądź okrutna babciu... komputer
jest mi naprawdę potrzebny.. u mnie w pokoju – Nie chciało mu się
wierzyć, że będzie kontrolowany przez babcię w godzinach
włączania i wyłączania komputera. Nie chciał tak.
- Jedz bo wystygnie – powiedziała
wskazują na miskę z zupą. Sasori aż zacisnął pięści ze
złości. Ta baba go w ogóle nie słuchała.
-Nie będę jadł – zbuntował się,
mocno opierając się o ścianę. Miał dosyć zasad. Jego rodzice
byli niezastąpieni. Nie pozwalali mu na wszystko, również mieli
swoje zasady, ale nie aż takie. Nie podobało mu się to, nie chciał
takiego rygoru. Chiyo westchnęła i wstała od stołu. Podeszła do
lodówki.
- Sasori, podejdź tutaj – powiedziała
i czekała aż chłopak raczy uczynić to o co prosiła. Stał
jeszcze dłuższą chwilę marszcząc brwi i ignorując babcię, po
czym złamał się pod wpływem jej nieustępliwego wzroku i podszedł
do lodówki.
- Mieszkasz teraz ze mną i proszę cię
byś przestrzegał moich zasad. To wszystko dla twojego dobra. -
wskazała na kartkę przyczepioną magnesem do lodówki. - Zapoznaj
się. - Sasori spojrzał na kartkę. Była to lista zasad panujących
w domu Chiyo. Nie mógł w to uwierzyć. Wiedział, że babcia zawsze
była rygorystyczna i stanowcza, ale nie żeby tak bardzo. Na prawdę
miał nadzieję, że po tym co przeżył, zacznie teraz żyć od nowa
z dnia na dzień coraz lepiej, ale jak widać życie go nie znosi, bo
postawiło mu na drodze taką babci, która nie chce jego szczęścia.
Nie będzie szczęśliwy z taką listą zasad. Na liście widniało
dziesięć punktów, które powinien przestrzegać, jak na przykład:
Chodzenie spać najpóźniej o dwudziestej drugiej. Codziennie
poświęcać na odrabianie lekcji co najmniej dwie godziny. Powrót
do domu o godzinie dziewiętnastej. Co drugi dzień zmywanie naczyń.
I tak dalej. Im dalej czytał, tym bardziej czuł się niezadowolony
i wściekły. Nie chciał przestrzegać tego wszystkiego.
- O dziewiętnastej do domu? - zapytał
załamany, taką decyzją staruszki. - Nawet dzieci z przedszkola
mogą później wracać..
- Za dwa lata będziesz mógł wracać
po dwudziestej – Nie miała zamiaru zmieniać zasad. Martwiła się
o niego i dziewiętnasta była to odpowiednia godzina na powrót,
zwłaszcza w roku szkolnym.
- I to ma mnie niby pocieszyć? -
zirytowała go. Tak bardzo się cieszył, że wreszcie będzie na
swoim, że będzie miał własny kąt, a jak się okazało w tym
kącie nie będzie miał nawet komputera. Do tego te wszystkie zasady
go przytłaczały.
- Nie zjadłeś zupy – zawołała za
nim widząc, że jej wnuk wychodzi z kuchni.
- Nie jestem głodny... - burknął,
ruszając do swojego pokoju. Miał gdzieś takie zasady, być może
nie były one czymś z czym nie spotkałby się do tej pory. Ale sam
fakt, że mówi mu o nich już pierwszego dnia pobytu w domu zepsuło
mu humor, bo liczył na cieplejsze powitanie. Był też zły o
komputer. Chciał go mieć w swoim pokoju, a nie w salonie. To nie
było w porządku.
Przez ostatnie dwa dni Sasori nie robił
praktycznie nic. Przesiedział je w domu, nie miał na nic ochoty.
Już nawet u Kakashiego miał więcej zajęć, bo Inspektor miał psa
z którym lubił się bawić i mógł z nim nawet wyjść na spacer.
Tutaj nie miał nikogo z kim mógłby gdzieś wyjść, a nawet nie
chciał. Całe dwa dni zawracał babci głowę, prosząc ją o zmianę
decyzji dotyczącej komputera. Chodził za nią i jęczał, żeby
pozwoliła mu wziąć komputer do swojego pokoju. Ciężko było ją
przekonać, była uparta jak cholera. Jednak udało mu się wymusić
płaczem, mówiąc że i tak już ma nieszczęśliwe życie, że
czuje się nie kochany, a przez komputer chciałby pisać ze swoimi
starymi znajomymi, a nie będzie umiał tego robić w tak publicznym
miejscu jak salon. Chciał mieć trochę więcej prywatności, bo ma
już trzynaście lat. Pod takimi argumentami, którym towarzyszyły
łzy, Chiyo w końcu uległa. Chłopak sam chciał wszystko przenieść
i po podłączać, choć nie do końca wiedział czy potrafi to
zrobić, ale chciał mieć komputer u siebie jak najszybciej. Babcia
jednak zabroniła mu samemu się w tym rządzić, twierdząc, że
jeszcze coś popsuje, toteż poprosiła o pomoc sąsiada, który bez
problemu się zgodził i przyszedł podłączyć komputer razem ze
swoją córką, Konan, która chciała zobaczyć co słychać u
czerwonowłosego chłopca. Nie pamiętała jak miał na imię, ale
pamiętała, że kiedyś miło spędzała z nim czas. Sasori nie był
zadowolony z jej wizyty, bo chciał się przyglądać jak sąsiad
podłącza komputer, to było ciekawsze niż rozmowa z nią i
jedzenie ciasteczek w salonie. Babcia jednak uważała, że nie
powinni przeszkadzać panu na górze.
- Po co ci komputer u babci? - zapytała
ciekawa. Ona u dziadków nie miała komputera, gdy rodzice ją
wysłali na wakacje, chcieli właśnie żeby odpoczęła od
internetu.
- Bo chce – nie będzie jej przecież
tłumaczył. Nie znał jej nawet dobrze. Co jeśli by jej powiedział
prawdę, a ona by komuś rozgadała? Może to żadna tajemnica, ale
nie chciał się chwalić tym, w jaki sposób zginęli jego rodzice.
- Też mi odpowiedź.. - obruszyła się.
Nie należał do najmilszych, mimo że kiedyś wydawał jej się na
prawdę w porządku.
- Lepsza taka niż żadna – z
kwestionował.
- Lepsza prawda niż kłamstwo –
sięgnęła po ciasteczko leżące na talerzyku. Sasori spojrzał na
nią lekko zaskoczony. Czyżby coś wiedziała, o jego rodzicach? Ale
co do komputera to przecież nie kłamał. Na prawdę chciał mieć
komputer u siebie w pokoju. Akasuna wstał i bez słowa wyszedł z
domu, zostawiając Konan samą w salonie. Dziewczyna posłała za nim
piorunujące spojrzenie, zostawił ją tak bez słowa. Również
wstała i poszła w jego ślady. Wyszła przed dom. Sasori siedział
na schodkach przed drzwiami. Usiadła obok niego. Zbeształ ją
wzrokiem.
- Ale się mnie czepiłaś... - mruknął
niezadowolony
- Jestem Konan – przedstawiła się
wyciągając do niego dłoń. Może właśnie od tego powinna zacząć.
- Sasori... - burknął. - Akasuna. -
zawsze przedstawiał się pełnym imieniem i nazwiskiem.
- Tak myślałam.. - Chłopak spojrzał
na nią niezrozumiale.
- Co masz na myśli? - patrzył na nią
podpierając podbródek na dłoni.
- Zamieszkasz tutaj na stałe, prawda? -
zapytała podpierając się na rękach, patrząc w bezchmurne niebo.
Nic nie odpowiedział. - To dlatego, że twoi rodzice nie...
- Skąd to wiesz? - przerwał jej nagle
marszcząc brwi. Spojrzała na niego smutnym wzrokiem. Zapadła
chwila ciszy, po czym niebieskowłosa znów spojrzała w niebo.
- Gdy twoja babcia była za granicą,
moja mama przychodziła tu podlewać kwiatki. Pewnego dnia przyszła
i zastałą twoją babcie w domu.. Przyjechała tak nagle..
Powiedziała mojej mamie co się stało, a mama w domu rozmawiała o
tym z tatą.. trochę podsłuchałam ich rozmowę. - wyjaśniła,
mówiąc przy tym całą prawdę. Podkurczyła nogi i ponownie na
niego spojrzała. - Przykro mi..
- Nie chce litości.. - rzucił oschle,
niezadowolony z tego, że jego babcia wszystko wygadała sąsiadom.
- Nie lituję się nad tobą, po prostu
jest mi przykro. Twoi rodzice musieli być wspaniali.. - smutno jej
było, że ludzie giną w takich okolicznościach. Nie znała jego
rodziców, może widziała ich tylko raz, czy dwa i to tak
przelotnie. Była jednak człowiekiem i miała serce, to przykre że
tak się właśnie stało.
- Byli.. - potwierdził jej słowa
szeptem, a do jego oczu napłynęły łzy. Szybko je wytarł, by nowa
koleżanka niczego nie zauważyła. - Oko mnie swędzi – powiedział
trąc je materiałem bluzy.
- Widzę.. - uśmiechnęła się na jego
urocze kłamstwo, zasłaniając uśmiech dłonią.
- Obiecaj, że nikomu tego nie powiesz.
- powiedział wstając i otrzepując spodnie z brudnych betonowych
schodów.
- Obiecuję – posłała mu ciepły
uśmiech. Nie czuła potrzeby, by o tym rozpowiadać, a skoro ją
prosił żeby zachować to w tajemnicy, to tak właśnie miała
zamiar zrobić. Pogadali jeszcze trochę, zupełnie zmieniając
temat. Czerwonowłosy musiał przyznać, że była całkiem miła i
dobrze się mu z nią rozmawiało. Ojciec dziewczyny skończył
montować komputer i razem z córką wrócił do domu. Sasori był
niezwykle ucieszony, że wszystko działa jak należy. Babcia wciąż
utrzymywała wersję, że najwyżej dwie godziny dziennie
przed komputerem, mimo że stoi w jego pokoju to nie pozwalała mu na
samowolkę z tym sprzętem. Chciał negocjować z czasem, ale odłożył
to na kiedy indziej. Póki co najważniejsze było, że komputer stoi
u niego w pokoju. Chiyo robiła tylko problem z tego, co zrobi z
biurkiem, które specjalnie kupiła do salonu. Jak nie ma komputera
to biurko już jest nie potrzebne. Sasori zaoferował, że mogą
sprzedać je przez internet, Chiyo nie bardzo miała pojęcie jak to
się robi, tak więc zostawiła to wnukowi. Czerwonowłosy wziął
aparat, zrobił parę zdjęć biurku, i wystawił je na sprzedaż w
internecie, po tym babcia stwierdziła, że internet może się
jednak do czegoś przydać.
Od Autorki: Na początku WITAM Was w Nowym Roku 2015!
Macie rozdział na pocieszenie, bo to ostatni dzień wolnego ^^ Chyba, że nie chodzicie do szkoły O:
No, jak widzicie pojawili się Konan i Yahiko, i mam nadzieję, że od tego rozdziału będzie się już robić tylko ciekawiej :) W końcu zaczyna pojawiać się Akatsuki :P
Tak w ogóle to ledwo się wyrabiam z pisaniem.. Nie tyle co nie mam weny na pisanie i na czytanie, to jeszcze nie mam weny na oglądanie T-T. A to przecież moje Hobby! Co to się porobiło...
A tak w ogóle, to jak wam minęły święta i sylwester? Było hucznie i wesoło? :D
No i.... Kto oglądał Kevina? xD
Tak w ogóle to ledwo się wyrabiam z pisaniem.. Nie tyle co nie mam weny na pisanie i na czytanie, to jeszcze nie mam weny na oglądanie T-T. A to przecież moje Hobby! Co to się porobiło...
A tak w ogóle, to jak wam minęły święta i sylwester? Było hucznie i wesoło? :D
No i.... Kto oglądał Kevina? xD
Dajcie mi trochę waszej weny :<
Rozdział jak zawsze świetny ^^
OdpowiedzUsuńPojawia się Akatsuki :D Już nie mogę się doczekać aż pojawią się pozostali. Sasori jest uparty i chce zmieniać zasady, na jego miejscu też bym tak zrobiła :)
Co do świąt to była miła atmosfera ^^
A sylwester... cóż, nie mam czym się chwalić, bo spędziłam go przed komputerem -.- Kevina nie oglądałam...
Szczęśliwego Nowego Roku :)
Pozdrawiam i życzę duuużo weny ^^
Też na jego miejscu chciałabym zmienić zasady :P
UsuńNie oglądałaś Kevina? :< No jak to tak? xD
Dziękuję. Wena mi sie baardzo przyda ^^
Nie wyjaśniłaś sprawy z Rin! Dlaczego? Ja biedna tak na to czekałam! XC!
OdpowiedzUsuńAle.. jest Konan i Yahiko więc.. dobrze jest! Akatsuki się pojawia awww *w*
Itachi, Konan, Yahiko.. czekam na resztę! ;D
Sasori buntownik! Chce kompa do pokoju i koniec kropka! Jego pożegnanie z Kakashim było takie fajne! Żegnaj inspektorze Hatake! Mam nadzieję że się jeszcze pojawisz..
Chiyo przypomina mi moją babcię.. ona też ma na lodówce zasady kiedy jeżdżę do niej na wakacje XP
Yahiko zaprosił Konan na randkę a ona w zamian zabrała mu bilety.. sprytna jest xD i pewnie jeszcze pomyśli że on je jej dał i pójdzie z jakąś koleżanką xd albo z Saso! Wtedy to dopiero miałby przerąbane u Yahiko.. xd
Ogólnie szkoda że nie napisałaś więcej o tej sprawie w sądzie itp. Ale trudno :P
Święta były z Kevinem (jak co roku ) bo kevin to świąteczna tradycja! ^^
Sylwester był szalony i.. dziwny czyli taki jaki powinien być!
Wszystkiego najlepszego w nowym roku 2014! Tzn 2015 xD Poprawiłaś mi humor i jutro pełna energii mogę wracać do szkoły! (Niee chcee tam wracać! XC)
Duuuuuuuuuuuuużo weeeeeeny! ;*
Pozdrawiam ;)
(Dlaczego nie było Rin!? Dlaczego?! XC)
Spokojnie, spokojnie ^^ Sprawa dziewczyny ze zdjęcia jeszcze się wyjaśni, także spokojnie xD Nie żegnamy się z Kakashim na zawsze, i tym bardziej nie żegnamy się jeszcze z tym blogiem. Jeszcze duużo rozdziałów :) Nie wiem, jak to wytrzymacie O:
UsuńBardzo się cieszę, że zdołałam poprawić ci humor :)
Dziękuję! :D
(Jeszcze będzie Rin :P)
Nie bój się! Wytrzymamy, wytrzymamy :D
OdpowiedzUsuńBędzie Kakashi? I od razu lepiej...
Czekam (nie)cierpliwie na wyjaśnienie sprawy Rin ;3
Pozdrawiam ;P
Cześć ;) Nominuję cię do Liebster Award. Weź udział, jeśli oczywiście chcesz. Więcej tutaj http://naruto-i-hinata-rin.blogspot.com/p/liebster.html Pozdrawiam :D
OdpowiedzUsuńJeszcze raz cześć xD
OdpowiedzUsuńOd razu przejdę do komentowania :P
Rozprawa sądowa – nigdy na żadnej nie byłam, ale wierzę, że dokładnie takie nerwy towarzyszą tam ludziom ;) jedna zła myśl prowadzi do drugiej jeszcze go rszej, które z pozoru wydają się absurdalne. Kolejny raz chylę się w ukłonie dla twoich zdolności pisarskich :D Jak Saso zagadywał do Kakashiego xD hahah, ja tam też nienawidzę pytania o wiek, ale ja jestem kobietą i mnie tam wolno XD ale Kakashi? Taki wstyd się przyznać? Weź się chłopie w garść xD zresztą nie widział aluzji pt. pogadaj ze mną? XD to, że ma jedno oko go nie tłumaczy :P
To ich pożegnanie na swój sposób było słodkie :D jednoznacznie sobie nic miłego nie powiedzieli, ale swoje wiedzieli xD co ten Saso mówił? Kakashi wziął wolne, bo miał ważne zadanie – przespać się w swoim miękkim łóżku :D Swoją drogą to zadziwiające, że dziwi go dziecięca ciekawość :P
Och, Konan taka kumpelka Saso – so sweet :P Yahiko powinien być baaardzo zazdrosny xD zwykłe słowne groźby nie wystarczą xD Zresztą z tą niespodzianką był kochany <33 ale coś czuje, że złamie mu serduszko oddając drugi bilet komuś kto nie nazywa się Yahiko :< O taak, czasami nieświadomie jesteśmy okropne…!
Uuu Sasori zaczął za tęskniać za pobytem u Kakashiego, gdzie właściwie nie panowały zasady? :P
Chiyo… z tych wszystkich zasad najbardziej mnie powrót do domu o 19 rozwalił… no chyba ona sobie jaja robi -_____- ale widzę, że Saso reprezentuje ludzkość nerdów, gdzie to komputer jest najważniejszy xD jestem osobą, która przy komputerze spędza bardzo dużo czasu, ale no xD nie wiem, chyba bym nie toczyła wojen o komputer… xD n a bank bym się z tego powodu nie rozbeczała XD
Fajne go łączą kontakty z Konan :D Ciekawi mnie kogo jeszcze zna z Akatsuki? Oprócz Yahiko rzecz jasna :D I ogólnie jak to się wszystko potoczy…
Dlatego tym akcentem kończę ten komentarz :P
Nie mogę się doczekać, aż przeczytam… :*
Hej,
OdpowiedzUsuńi Sasori zamieszkał z babcią, czy on myśli, że będzie robił co mu się podoba i zabawa z tymi dzieciakami tekst Sasuke...
Dużo weny życzę...
Pozdrawiam serdecznie Basia