Rozdział 6

Miesiąc Później.

     Czerwonowłosy chłopak spał smacznie przykryty kołdrą po czubek nosa. W pokoju panowała zupełna cisza, którą po chwili okrutnie przerwał głośny dźwięk budzika. Skrzywił się słysząc ten znienawidzony sygnał. Wyciągnął rękę spod kołdry i mocnym uderzeniem wyłączył budzik. Nie chętnie otworzył zaspane oczy i spojrzał na zegarek stojący na komodzie. A więc, nadszedł ten dzień. Skończyły się wakacje i trzeba było wracać do szkoły. Usiadł na łóżku przeciągając się i ziewając. Nie wyspał się.. Wakacje go rozbestwiły, mógł spać do dziesiątej, chociaż babcia i tak zganiała go z łóżka już o dziewiątej rano, ale on zazwyczaj leżał jeszcze z godzinę za nim się wygramolił. Wiele by dał, by móc sobie jeszcze pospać, choć i tak wstał wcześniej niż powinien. Zegarek pokazywał godzinę szóstą trzydzieści. Spokojnie mógł wstać o siódmej, ale zamierzał przed szkołą pójść jeszcze na cmentarz. Powlekł się do szafy i wyjął z niej mundurek, który wczoraj babcia mu wyprasowała. Nie cieszył się na powrót do szkoły.. zwłaszcza, że to jego nowa szkoła. Wszyscy będą się znać, a on do nich po prostu dojdzie. Będzie nowy, w zupełnie obcej mu klasie. Stresował się, a bardzo nie lubił się stresować. Patrzył chwilę na mundurek, różnił się od tego z jego poprzedniej szkoły, pewnie dlatego, że chodził wtedy do szkoły prywatnej, teraz idzie do państwowej, więc miał jeszcze więcej obaw. Przebrał się w mundurek i zszedł do kuchni. Zastał tam babcie, która przygotowywała śniadanie. Przywitał się z nią krótkim „cześć” i usiadł przy stole cierpliwie czekając na posiłek. Gdy tylko na stole pojawiły się jajka z ryżem, od razu zabrał się za jedzenie. Chiyo nagle odchrząknęła znacząco. Chłopak spojrzał na nią orzechowymi oczami.

- Aa.. modlitwa.. - zawsze zapominał. Złożył ręce i zamknął oczy. - Dziękuję za ten posiłek z torebki i za to że babcia nie próbuje mnie otruć, a jeżeli próbuje to dziękuję że jej to nie wychodzi. - otworzył oczy i zabrał się za jedzenie.

- Jesteś niewdzięczny – rzuciła staruszka, dając mu kuksańca w głowę. Chłopak zbeształ ją wzrokiem. Jak to tak bić własnego wnuka? I to jeszcze po głowie, gdy idzie pierwszego dnia do szkoły. Jeszcze wybije mu całą mądrość. Po śniadaniu umył zęby i poprawił swoją fryzurę. Bywał trochę narcystyczny, zdając sobie sprawę z własnej urody. Jeszcze rok temu w ogóle nie przejmował się swoją fryzurą. Było mu wszystko jedno czy ma potargane włosy, czy ułożone. Jego mama najczęściej zwracała mu na to uwagę. Dopiero gdy zaczął chodzić do drugiej gimnazjum, bardziej zaczął przejmować się tym jak wygląda. Nie pasowały mu już byle jakie ubrania, sam chciał je wybierać skoro to on ma je nosić, do tego potargane na wszystkie strony włosy, w ogóle nie wchodziły w grę. Nawet zaczął używać męskich dezodorantów, czego wcześniej nie robił, choć i teraz używa ich raczej sporadycznie.

     Kierował się właśnie na cmentarz. Tylko tam czuł, że rodzice są blisko i tylko tam mógł się komuś zwierzyć. Nie miał tutaj żadnych przyjaciół, przez co czuł się trochę samotnie. Mimo to nie tracił wiary w to, że znajdzie sobie bliskiego przyjaciela, a nawet jeśli miałby być samotny do końca życia, to taką opcje też potrafił zaakceptować. Gdy był już przed cmentarzem, zatrzymał się przy stoisku z wiadrami i kranem. Nalał wody do wiadra i ruszył do grobu swoich rodziców. Grób mieścił się niedaleko od wejścia na cmentarz, to też nie musiał długo iść. Postawił wiadro na ziemi i oblał nagrobek parę razy chochlą z wodą. Wyją ze szkolnej torby kadzidło i zapalił je, po czym złożył ręce do modlitwy i z zamkniętymi oczami odmówił pacierz. Po dłuższej chwili ciszy otworzył oczy i schował ręce do kieszeni, nie przejmował się tym, że nie wypada.

- To mój pierwszy dzień w nowej szkole.. - powiedział kierując te słowa do swoich rodziców. - Trochę się.. denerwuję.. - W tym momencie chciał wrócić do poprzedniej szkoły, na pewno nie stresowałby się powrotem do swojej starej klasy, ale z drugiej strony wcale tego nie chciał, miał zacząć nowe życie i nie oglądać się w przeszłość. Do tego tamta szkoła była za daleko, a i babcia nie miała aż tyle pieniędzy, by opłacać mu szkołę prywatną.

- Muszę iść.. Niedługo znów was odwiedzę. Trzymajcie za mnie kciuki – uśmiechnął się w stronę grobu i pobiegł do wyjścia, jednak po paru krokach zatrzymał się. Zapomniał zabrać wiadra. Szybko wrócił po nie i chwyciwszy je, wybiegł z cmentarza.

    Teraz kierował się już prosto do szkoły. Dobrze wiedział gdzie się znajduje jego nowe gimnazjum, bo był już w nim się zapisać. Miał nadzieję, że klasa ciepło go przyjmie, i że nauczyciele będą znośni. Nie miał pojęcia jak to jest w szkole państwowej, zawsze chodził do prywatnej. Ale pocieszała go jedna myśl. Do tej samej szkoły chodzi jego sąsiadka Konan, czuł się z tą myślą jakoś tak raźniej. Mimo iż nie miał z nią bardzo dobrych kontaktów. Ona miała już swoich znajomych, z którymi często wychodziła. Przez cały ten miesiąc rozmawiał z nią cztery razy. Wreszcie dotarł do celu. Stojąc pod szkołą odetchnął i wszedł przez duże drzwi prowadzące na hol szkoły. Na samym początku przywitały go oczywiście szafki na buty. Paru uczniów i uczennic kręciło się w ich pobliżu, ale żadne z nich nie zwracało na niego specjalnej uwagi, z czego się naprawdę cieszył. Podszedł do swojej szafki z numerem sześćdziesiątym dziewiątym.. Ta szkoła już go nie lubi.. dali mu taki dwuznaczny numer. Chyba nikt inny go nie chciał.. Zmienił buty i ruszył do pokoju nauczycielskiego, tak jak kazał mu jego nowy wychowawca, w dzień w którym przyszedł się zapisać. Nagle zatrzymał się. Przypomniał sobie, że zupełnie zapomniał gdzie jest pokój nauczycielski.. Musiał kogoś zapytać. Podszedł do najbliżej stojącego, czarnowłosego chłopaka. Puknął go palcem w plecy.

- Przepraszam, ja.. - zaczął. Czarnowłosy odwrócił się do niego, a trzynastolatek ujrzał znaną mu już twarz. Był to Itachi z imprezy u Naruto. Nawet on chodzi do tej szkoły.. czyżby wszyscy mieszkali gdzieś w pobliżu? - To ty..

- Beksa.. - rzucił bez zastanowienia, przypominając sobie scenę w domu Naruto. Sasori usłyszał to ale nie skomentował. - To znaczy.. - starał się przypomnieć sobie jego imię. - Sasori.. Chodzisz tutaj do szkoły? - zdziwił się, bo sądził, że jest jeszcze w podstawówce. Być może był tak mądry jak on i również przeskoczył klasę.

- Dopiero zacząłem.. Nie wiesz gdzie jest pokój nauczycielski? - trochę się spieszył, nie mógł z nim dłużej gadać, a nawet nie chciał. Nie będzie rozmawiał z kimś, kto nazwał go beksą.

- Musisz iść do końca korytarza – pokazał mu w którą stronę. - A później skręcić w lewo. Na końcu będą drzwi do pokoju nauczycielskiego – wyjaśnił. Czerwonowłosy podziękował i poszedł wskazaną trasą. Na szczęście Itachi mówił prawdę, to był pokój nauczycielski.

    Klasa 2-C jak zwykle hałasowała w sali. Zawsze byli głośni, ale po wakacjach to już w ogóle rozpierała ich energia. A to jedni opowiadali gdzie to byli na wakacjach, inni narzekali na powrót do szkoły, albo na to, że całe wakacje przesiedzieli w domu, a jeszcze inni rozmawiali o tym jak to będzie w tym semestrze. Po sali latały samoloty z papieru, a na tablicy powstawały dzieła mniej lub bardziej wybitne. Szarowłosy wysoki chłopak wszedł do klasy. Parę dziewczyn spojrzało na niego zarumienione. Był przystojny, ale niestety zajęty, jednak nic nie broniło im podziwiać go z daleka, a jemu to się podobało. Zresztą, żadna z dziewczyn w klasie, ani prawie żadna w szkole, nie miałaby odwagi do niego podejść, był strasznym łobuzem, wiele osób się go bało. Hidan odsunął krzesło, usiadł na nim i położył nogi na ławce, jak to miał w zwyczaju robić. Po czym wyjął telefon z kieszeni i zaczął w nim coś klikać. Nikt nie wnikał co. Był najstarszy z klasy, ponieważ raz nie zdał, przez to, że opuszczał często lekcje. Żaden z uczniów jednak, nie wnikał dlaczego tak często nie było go w szkole, ale krążyły plotki, że miał jakieś problemy rodzinne.

- Nie znoszę tej budy.. - jęknął długowłosy blondyn siadając bokiem na krześle w ławce przed Hidanem. Położył szkolną torbę na podłodze.

- Słysze to dwudziesty pierwszy raz.. – odpowiedział Hidan, nawet na niego nie zerknął. Cały czas wzrok miał wbity w swoją komórkę. Grał w jedną z tych gier, które są po prostu głupie, ale i tak uzależniają.

- Liczyłeś?.. - spojrzał na niego z zaskoczeniem, a jednocześnie zażenowaniem.. że też mu się chciało. Nie doczekał się odpowiedzi, ale nawet na nią nie liczył. Do sali wszedł profesor Iruka. Widząc go, uczniowie zaczęli zajmować swoje miejsca w ławkach. Hidan jednak nie zaprzątał sobie głowy dobrym wychowaniem, wciąż siedział z nogami na ławce. Profesor stanął przy biurku i przeleciał wzrokiem po swojej klasie. Byli wszyscy.

- Jak tam moja klasa się czuje po wakacjach? - zapytał, kładąc na biurku potrzebne rzeczy do prowadzenia lekcji.

- Mogłyby być dłuższe.. - rzucił jeden z uczniów, wyraźnie niezadowolony tym, że już się skończyły.

- A najlepiej jakby to szkoła trwała miesiąc, a reszta dni byłaby wakacjami – zawtórowała mu koleżanka.

- Aż tak nie lubicie naszej szkoły? No wiecie.. - udał zawiedzionego. Dobrze wiedział, że młodzi ludzie lubią narzekać na szkołę, sam tak robił gdy był w ich wieku.

- Za dużo nauki! - zawołał brązowowłosy chłopak. Te egzaminy były czasami nie do zniesienia. Wkrótce czekają ich kolejne, żadnemu uczniowi się do nich nie spieszyło.

- Za dużo? W liceum będzie jeszcze więcej..

- Też mi pocieszenie – klasa obruszyła się na takie beznadziejne pocieszenie profesora, a on zaśmiał się na taki zgodny okrzyk. Spojrzał na szarowłosego, który w ogóle nie uczestniczył w klasowej rozmowie, był jednak przekonany, że wszystko słyszy. Mimo to, nie mógł pozwolić, by siedział w taki niechlujny sposób.

- Hidan, nogi – rzucił do ucznia, ale ten nie zareagował. – Hidan. - powtórzył.

- Juuż.. - zdjął nogi z ławki nie odrywając wzroku od telefonu. Granie w gry na smartphonie jest dużo ciekawsze niż gadanie o pierdołach. Nie chciał się wtrącać do rozmowy, która go w ogóle nie interesuje. Chyba każdy wiedział, że nie cieszy się z powrotu do szkoły, bo to oznaczało kolejne miesiące nauki.. Nie musiał więc tego ogłaszać światu.

- A teraz się skupcie, bo mam wam coś ważnego do powiedzenia. - klasa nadstawiła uszu. - Wejdź proszę – powiedział w stronę drzwi. Uczniowie przenieśli swój wzrok na wejście do sali. Nawet Hidan się zainteresował i oderwał wzrok od komórki. Czerwonowłosy, dosyć niski, ale również przystojny chłopak wszedł do klasy i stanął obok biurka nauczyciela.

- To jest wasz nowy kolega. - oznajmił profesor, po czym przeniósł wzrok na Sasoriego. - Przedstaw się – powiedział do niego z uśmiechem, po czym zaczął szukać czegoś w swoim podręczniku.

- Nazywam się Akasuna Sasori.. - zaczął nieśmiało, miętoląc w palcach materiał spodni. - Od urodzenia mieszkam w Tokio, przeniosłem się tu z innej szkoły.. - gdy tak mówił o sobie, po sali przeszła fala szeptów.

- Widziałaś jaki ładny? - szeptało parę dziewczyn. Sasori słyszał niektóre z tych rozmów, ale w ogóle nie zawracał sobie nimi głowy. Skupiał się na mówieniu o sobie.

- Jaką ma gładką buzię.. - były zachwycone urodą nowego ucznia.

- Jest nawet ładniejszy niż Hidan – szepnęła jedna z dziewczyn. Te szepty doszły do uszu szarowłosego. Nie podobało mu się to, a zwłaszcza to ostatnie porównanie.

- Ts.. już go nie lubię – rzucił do siebie, ale Deidara doskonale to słyszał.

- Zazdrosny? - uśmiechnął się do niego wymownie.

- Nic z tych rzeczy.. Po prostu.. nie lubię gdy ktoś się panoszy na moim terytorium – przez słowo terytorium miał na myśli to, że był tutaj pierwszy i nie chciał, by ktoś zajmował jego miejsce w stadzie.

- Odpuść tym razem.. masz przecież dziewczynę – przypomniał mu blondyn. Czasami miał wrażenie, że Hidan o tym zapominał.

- No i? - spojrzał na niego niewzruszony. Nie robiło to dla niego żadnej różnicy, przecież nie miał zamiaru jej zdradzać, ale co jest złego w tym, że lubi być podziwiany?

- Racja – posłał mu zgodny uśmiech. - To co zrobisz?

- To co zawsze.. zacznę od ostrzeżenia – powiedziawszy to, ponownie wrócił do grania w telefonie. Kiedy Sasori już się przedstawił, profesor Iruka powiedział, żeby usiadł w wolnej ławce. Była to środkowa ławka w rzędzie pod oknem. Tam też się rozpakował i usadowił. Odetchnął z ulgą, że ma to już za sobą. Najbardziej stresował się całym tym powitaniem klasy. Publiczne przemowy to nie jego bajka. Nawet jeśli chodziło tylko o przedstawienie się klasie.

- Hidan – zaczął znowu profesor widząc, że chłopak nie zamierza skupiać się na lekcji, tylko na telefonie. - Oddaj telefon, odbierzesz go po lekcjach.. - Hidan szybko wyszedł z gry i blokując telefon schował go do kieszeni spodni.

- Jaki telefon? - spojrzał na nauczyciela niezrozumiale. Parę uczniów parsknęło śmiechem.

- Ha ha. Chodź, wytrzesz tablicę – był najwyższy z klasy, więc na pewno nie będzie miał z tym trudności i nie będzie musiał podskakiwać, by wytrzeć górne części tablicy, jak to robili niektórzy uczniowie.

- Dlaczego ja? - Tyle uczniów w klasie, koło trzydziestu, a on akurat upatrzył sobie jego..

- Bo nikt inny. No chodź – Niechętnie wstał i podszedł do tablicy biorąc gąbkę do ręki. Iruka w tym czasie zaczął prowadzić lekcje, co nie obeszło się bez chwilowego marudzenia uczniów. Chcieli ten pierwszy dzień mieć luźny, a nie od razu się uczyć, ale profesor nie dał się ubłagać, obiecał tylko, że tę lekcję skończy piętnaście minut przed dzwonkiem, na co uczniowie przystali i nawet się ucieszyli. Sasori czuł na sobie wzrok nowych koleżanek z klasy, ale to mu wcale nie przeszkadzało, przyzwyczaił się już do tego, w poprzedniej szkole też tak było. Nie skupiał się w ogóle na lekcji, podparty na dłoni patrzył za okno.

     Yahiko biegł co sił w nogach. Kończył jeść kanapkę w biegu, a właściwie to trzymał ją w zębach i jednocześnie zapinał pasek od spodni. Omal co się nie zabił, ledwo wyrabiał na zakrętach. Jak na złość pasek od spodni nie chciał się zapiąć, nie miał czasu by się zatrzymać i zrobić to powoli. Koszula wyłaziła mu ze spodni, lewy but odsznurowany, wyglądał jak chodzące nieszczęście. Nie mógł uwierzyć, że zaspał. Dlaczego dziadek go nie obudził? Dlaczego poszedł odprowadzić jego młodszą siostrę do przedszkola, a jego nie obudził? Teraz pozostało mu już zrzucać winę tylko na dziadka, albo na głupi telefon, w którym to budzik się zaciął. Złośliwość rzeczy martwych. Spóźnia się pierwszego dnia po wakacjach.. nie mógł w to uwierzyć. Często się spóźniał, ale nie aż tak i nie pierwszego dnia. Nie pomyślał, ale mógł wziąć rower.. byłoby szybciej. Do tego ta szkoła mieści się na niewielkim wzgórzu, więc trzeba iść pod górkę. Wreszcie dobiegł do szkoły, szybko dokończył jeść kanapkę, wpychając ją sobie do buzi. Zapiął pasek, zmienił buty i pobiegł w stronę sali w której zawsze lekcje miała klasa 3-B. Odsunął drzwi gwałtownie i wpadł do sali niczym piorun. Wszyscy skierowali wzrok na niego, włączenie z profesorem Asumą.

- Przepraszam za spóźnienie! - krzyknął. Chciał to powiedzieć, ale był tak zdyszany, że żeby zmusić się do mówienia, to musiał aż krzyczeć. Stał podparty o swoje kolana oddychając ciężko. Nikt nie był zdziwiony spóźnieniem chłopaka, jego klasa przyzwyczaiła się do jego braku punktualności. Po chwili gdy poczuł, że trochę odpoczął, wyprostował się. I nagle, jego spodnie zsunęły się i cała klasa ujrzała jego różowe bokserki w kobiece usta. Po sali rozległy się śmiechy, a profesor przetarł twarz dłonią. Eh.. ten chłopak zawsze taki roztrzepany. Konan była zażenowana sytuacją, w jakiej znalazł się jej przyjaciel. Rudowłosy zrobił się czerwony ze wstydu i szybko schylił się po spodnie i tym razem zapiął je porządnie.

- Yahiko.. – westchnął Asuma. - Pierwszego dnia się spóźniać.. mam nadzieję, że masz na to dobre usprawiedliwienie. - liczył na to, że miał. Choć uczy go już trzeci rok, to poznał go na tyle dobrze, by wiedzieć, że tylko się łudzi.

- Za..zaspałem – podrapał się zakłopotany w tył głowy.

- Mogłem się domyślić.. - czyli jednak się łudził. - No nic, siadaj do ławki – Yahiko chętnie wykonał rozkaz. Przywitał się z Nagato i usiadł w ławce za nim. - A w nagrodę za spóźnienie, przedstawisz nam swój projekt, jaki zrobiłeś w wakacje – oznajmił nauczyciel. Rudowłosy stanął jak wryty. Zupełnie o tym zapomniał... No to po nim. Nie dość, że się spóźnił to jeszcze nie zrobił projektu.. najlepiej byłoby gdyby tego dnia w ogóle nie pojawił się w szkole. Widział wzrok nauczyciela, który oczekiwał od niego, że weźmie swój projekt i wyjdzie na środek sali, żeby go przedstawić. Czuł też na sobie wzrok kolegów i koleżanek z klasy, którzy chyba bardzo chcieli wiedzieć, co go jeszcze czeka.

- Robił ze mną – odezwał się Nagato, po czym wyją z torby segregator, w którym trzymał wszystko co opisał na dany temat. Odwrócił się do Yahiko i położył mu swój projekt na ławce.

- Nie musisz.. - szepnął do przyjaciela. To nie było uczciwe. Sam wszystko zrobił, a teraz niby on miałby sobie przywłaszczyć tę pracę? Co prawda tylko w połowie, ale widać, że się chłopak napracował.

- Ale chcę. Weź i po prostu czytaj – wyszeptał i uśmiechnął się ciepło do przyjaciela. Nie było czasu na sprzeczki. Wziął segregator i podszedł do profesora. Asuma nie był głupi, łatwo domyślił się, że Yahiko nie współpracował z Nagato i że nie przyniósł własnej pracy, ale nie chciał go męczyć za bardzo w pierwszy dzień po wakacjach to też, przymrużył na to oko.

Na przerwie profesor wyszedł do pokoju nauczycielskiego, zostawiając uczniów samych sobie. Rudowłosy był oburzony tym, że musiał czytać projekt, tylko dlatego, że się spóźnił, przepraszał też Nagato, i dziękował mu, że był tak miły i mu pomógł. Lepszego przyjaciela nie mógł sobie chyba wymarzyć.

- Nie masz co narzekać, to twoja wina, że się spóźniłeś – wyrzuciła mu Konan. Mógłby się wreszcie nauczyć, że nie wypada się spóźniać. Cokolwiek by się nie zdarzyło, to i tak by zaspał.

- To wina budzika! I mojego dziadka.. - chociaż dobrze wiedział, że nawet gdy go dziadek budził to i tak potrafił się spóźnić.

- Ominęło cię półgodziny lekcji, więc chyba nie masz czego żałować – wtrącił Itachi. Przynajmniej miał krótszą lekcję o dwadzieścia minut. Do sali wszedł Hidan. Przywitał się z całą czwórką i usiadł na jednej z ławek w pobliżu przyjaciół. Za nim nie zdał, chodził do klasy właśnie z nimi.

- Gdzie Dei? - zapytała Konan, nie widząc długowłosego z Hidanem, zazwyczaj z nim przychodził.

- A nie wiem, gdzieś polazł. - Nie bardzo go to interesowało, może poszedł się odlać, może do sklepiku, kto go tam wie.. przecież nie będzie go śledził. - A tak w ogóle – spojrzał na Yahiko. - Fajne gacie. - uśmiechnął się do niego wymownie.

- Skąd wiesz? - ponownie zalał się rumieńcami. Przecież on tego nie widział, jak to możliwe, że plotki tak szybko się rozchodzą?

- Ktoś z twojej klasy rozesłał to zdjęcie – wyjął telefon i pokazał mu fotografię jego we własnej osobie z suniętymi spodniami. Cała czwórka nagle spojrzała w jego telefon, po czym zaczęli sprawdzać swoje. Faktycznie, oni też mieli to zdjęcie.

- Jestem skończony.. - jęknął i opadł na krzesło.

- Daj spokój, mnie się podobały twoje bokserki – powiedziała Konan pocieszając przyjaciela.

- Serio? - ożywił się słysząc jej słowa. Przytaknęła z uśmiechem.

- Są takie... całuśne – zaśmiała się. Yahiko zbeształ ją wzrokiem. Ona się z niego śmieje, co za niewdzięczna przyjaciółka. Chyba zapomniała, że miesiąc temu zabrał ją na koncert. Powinien jej to teraz wypomnieć... ale nie zrobi tego, nie był taki nie miły. Nie był taki niemiły dla niej.

- Mamy nowego ucznia w klasie – powiedział siwowłosy pogardliwie, zmieniając temat.

- Co z nim nie tak? - zapytał Nagato, wyczuwając tę wrogą aurę u Hidana.

- Wszystko.. - typowa odpowiedź w jego stylu.

- Jak się nazywa ten nowy? - Konan podejrzewała kto to może być, dlatego też zapytała. Wysoki chłopak zamyślił się chwilę nad pytaniem.

- S..Sora.. Akasuna.. jakoś tak – powiedział po chwili, wzruszając ramionami.

- Sasori Akasuna – poprawiła go.

- Znasz go? - zapytał zdziwiony. Tego się nie spodziewał, zresztą jak reszta kolegów.

- To mój sąsiad..

- Ten z czerwonymi włosami? - dopytał Uchiha. Konan skinęła głową, na znak, że właśnie ten.

- Ty też go znasz?? - Hidan nie mógł uwierzyć, że ten nowy, był taki znany. Nie miało to jednak znaczenia, i tak mu pokaże kto tu rządzi. Robił to nie tylko dlatego, że był zazdrosny, choć się do tego nie przyznawał, nie tylko dlatego, że czuł się odsunięty w cień, ale też dlatego, że po prostu lubił dokuczać nowym, nieco zagubionym w nowej szkole uczniom. Chociaż dokuczać, to za mało powiedziane.

- Raz spotkałem go w wakacje.. to nic wielkiego – wyjaśnił przyjacielowi. Czuł, że Hidan coś wykombinuje i że będą przez to kłopoty, i że na pewno oni też się w to w plątają. A kiedy on tak czuł, to zazwyczaj miał rację.

Sasori siedział w ławce podparty na dłoni i westchnął w duchu. Obstawiło go trzy dziewczyny z klasy, były miłe ale jednocześnie za bardzo ciekawskie. Zadawały mu za dużo pytań, od tych mniej po te bardziej prywatne i do tego pożerały go wzrokiem. Nic by do nich nie miał, gdyby faktycznie przyszły się z nim za kumplować, ale one przyszły do niego tylko dlatego, że im się podobał. Oceniały go po wyglądzie i przez jego wygląd zwróciły na niego uwagę, gdyby był brzydki nawet by do niego nie podeszły. Odpowiadał im na pytania tylko takie, na które miał ochotę odpowiadać, takie które nie zdradzały jego przeszłości, takich pytań unikał, albo zmieniał temat, albo udawał, że nie słyszy. Sprawiał wrażenie zadowolonego, posyłając koleżanką delikatny uśmiech, ale wewnątrz był straszliwie znudzony. Wreszcie zadzwonił dzwonek na lekcję, to był pierwszy raz gdy tak bardzo cieszył się z tego powodu. Uwolni się od męczących koleżanek i wreszcie będzie mógł odetchnąć. Cholera.. przez to wszystko nie poszedł do łazienki.. będzie musiał trzymać do następnej przerwy. Wszyscy zaczęli gromadzić się w klasie, a wśród nich był profesor Ebisu, nauczyciel języka japońskiego. Gdy wszyscy siedzieli już w ławkach, profesor poprosił wchodzącego właśnie do klasy Deidarę, aby rozdał wszystkim, prócz Sasoriego, bo on jest nowy, test sprawdzający, który obiecał im zrobić przed wakacjami. Klasa chóralnie się obruszyła, ale Ebisu nie pozwolił na długie marudzenie. Po długiej chwili testy zostały rozdane i mężczyzna pozwolił im zacząć pisać. Akasunie nie bardzo się to akurat podobało, to prawda był nowy, nie wiedział co omawiali przed wakacjami, ale nie chciał być traktowany jak wyjątek. Jeszcze go przez to znielubią. Nagle na zupełnym luzie, do sali wszedł Hidan. Nauczyciel spiorunował go spojrzeniem spod okularów.

- Jeszcze jedno spóźnienie, a będziesz stał całą lekcję na korytarzu – rzucił do niego niezadowolony. Ebisu nie należał do łagodnych i miłych nauczycieli. Był trochę fajtłapowaty, więc uczniowie głównie się z niego śmiali, ale później ponosili za to karę, mimo to nie bardzo się go bali.

- Rany.. to pierwszy dzień po wakacjach.. - mruknął. Zupełnie nie rozumiał o co profesor tak się spina. To tylko pięć minut spóźnienia, każdemu się mogło zdarzyć. Po chwili nauczyciel wręczył mu test. Szarowłosy spojrzał na sprawdzian zaskoczony, a potem przeleciał wzrokiem po klasie.

- A on? - zapytał wskazując ruchem głowy na Czerwonowłosego. - Czemu nie pisze? - niesprawiedliwe! Nie podobało mu się to, już go nie lubił, a teraz zaczynał go nie znosić.

- Sasori jest nowy w tej szkole, przerabiał nieco inne materiały – wyjaśnił mu niechętnie, bo wcale nie miał ochoty tego robić. Nie lubił tego siwowłosego chłopaka, jako nauczyciel nie powinien poróżniać uczniów, ale ten mu wyjątkowo działał na nerwy. Ciągle były z nim problemy. Do tego w tym roku dostał na wychowawstwo klasę pełną idiotów, więc jest jeszcze bardziej znerwicowany.

- Ale.. mogę napisać – odezwał się Akasuna. Doprawdy.. nie muszą traktować go aż tak wyjątkowo.

- Dyrektorka nie kazała, a więc nie będziesz. - postanowił tonem, nieznoszącym sprzeciwów. - A ty siadaj - rzucił w stronę Hidana, zasiadając przy biurku. Chłopak spojrzał wrogo na Sasoriego, po czym odłożył test na biurko i usiadł w ławce wyjmując z kieszeni telefon. Miał to gdzieś, skoro tamten nie pisze, to on też nie. Ebisu nawet nie starał się go namówić do napisania, wiedział, że to nic nie da. Nie miał zamiaru się prosić. Deidara spojrzał na przyjaciela z politowaniem. Co on sobie myśli? Przecież przez to zaszkodzi tylko sobie. Co go obchodzi jakiś nowy uczeń? Czasami kompletnie go nie rozumiał. A potem będzie miał pretensje, że matka znowu się czepia o złe stopnie. I czyja to wina? Ah ten Hidan.. nigdy się nie nauczy.

    Kolejne lekcje minęły dosyć szybko, pierwszego dnia po wakacjach nauka nie była specjalnie ciężka. Zwłaszcza dla Akasuny, który i tak siedział na lekcjach myśląc o niebieskich migdałach. Uważał, że jeszcze zdąży się do końca semestru pouczyć, więc po co robić to od razu? W pierwsze dni, na pewno nie zamierzał się przemęczać. Zamknął szafkę zostawiając w niej szkolne buty, po czym wziął szkolną torbę i wyszedł ze szkoły. O piętnastej trzydzieści, kończyła lekcja niemal każda klasa, jednak większość uczniów zostawała na zajęciach pozalekcyjnych. Również i jego Iruka namawiał do dołączenia do jakiegoś klubu, i zapewne tak zrobi, w końcu dla kogoś, kto nie uczy się najlepiej taki klub na pewno pomoże w zdaniu do następnej klasy.

- Hej – Usłyszał, gdy zdążył tylko wyjść za bramę szkoły. Odwrócił się w stronę mówcy i ujrzał siwowłosego chłopaka, tego samego który chodził z nim do klasy. Stał oparty o bramę z rękami w kieszeni. - Radzę ci się tak nie panoszyć – oznajmił, a Sasori spojrzał na niego niezrozumiale.

- Nie robię tego – powiedział, nie miał pojęcia co innego mógłby odpowiedzieć na jego ostrzeżenie.

- Po prostu.. skończ zarywać do wszystkich dziewczyn...

- Tego też nie robię.. - przerwał mu, zażenowany jego dziwnym i głupim stwierdzeniem. Niby on je podrywa? To chyba było na odwrót.

- Skończ pieprzyć! – wycedził przez zaciśnięte zęby i szybkim ruchem dobił do Sasoriego. Złapał go za koszule i pociągnął lekko ku górze. - Pamiętaj, że to ja byłem pierwszy w tej klasie, i to ja tam rządzę, więc jeśli coś mi się nie podoba to po prostu to usuwam. I wiedz.. że nie podobasz mi się ty. - Sasori przełknął głośno ślinę. Szarowłosy wbijał w niego swoje wściekłe spojrzenie. Trzynastolatek nie chciał zostać pobity pierwszego dnia w szkole z jakiś głupich przyczyn.

- O..okej.. - powiedział po chwili, czując że Hidan czeka na jakiś odzew z jego strony. Nic innego nie mógł powiedzieć, bo nie bardzo wiedział co mu zrobił? Może chodziło mu o ten test, którego nie musiał pisać? Bo chyba, nie był by tak zazdrosny o parę dziewczyn z klasy.

- Znaj swoje miejsce śmieciu.. - puścił jego koszulę i popchnął mocno, przez co Sasori prawie upadł, ale na szczęście zdołał utrzymać równowagę. Hidan rzucił mu ostatnie ostrzegające spojrzenie, po czym odwrócił się od niego i ruszył przed siebie. Chłopak stał jak wryty. Dlaczego ktoś się go czepia? Przecież siedział dzisiaj w klasie bardzo cicho, nikomu nie wadził.. Nie rozumiał, co takiego zrobił. Liczył na to, że następnego dnia dojdą jakoś do porozumienia, zdecydowanie wolał zyskiwać przyjaciół niż wrogów, a to dlatego, że nie potrafił się bić.. wolał więc żyć bezkonfliktowo, bo nie miał też nikogo, kto mógłby go obronić. 

Od Autorki: No i proszę, kolejny rozdział :D Wreszcie jest Aktsuki Jupi! Mam nadzieję, że cieszycie się z tego podowdu tak samo jak ja :P Ja się cieszę, bo pisanie o wielu osobach bywa ciekawsze, ale jednocześnie też wymaga więcej pomysłowości, więc mam nadzieje że podołam :D Chyba się nie obrazicie, jeśli w opowiadaniu będę poświęcać sporo czasu nie tylko Sasoriemu ale również Akatsuki. Oczywiście o Sasorim będzie najwięcej, ale chcę też przedstawić wa m losy jego przyjaciół i ich rodzin :) Mam nadzieję, że nie będziecie z tego powodu zawiedzeni ;p

Zachowanie Hidana, może i jest trochę dziecinne (Trochę O.o) Ale pamiętajmy, że to są jeszcze gimnazjaliści.. no i że faceci dojrzewają wolniej xD

A teraz odbiegając od tematu x)
To jest takie smutne :< a jednocześnie takie piękne T-T

Wybaczcie, tego smutaśnego gifa :( Następnym razem dam śmiechowego, żeby była równowaga xP