Rozdział 8

     Kakashi Hatake nie był zadowolony z faktu, że musi pracować już od czwartej rano. Zwykle nie narzekał na pracę, nawet gdy musiał pracować przed wschodem słońca, jednak tym razem było inaczej. Nie dość, że stał na dachu jednego z dosyć wysokich budynków, gdzie było zimniej niż na dole, to jeszcze musiał znosić obecność czarnowłosego mężczyzny, który w tym momencie patrzył przez lornetkę, obserwując niższy budynek, przypominający magazyn, mieszczący się naprzeciw. Czarnowłosy również nie skakał z radości z powodu pracy z Kakashim. Obaj mężczyźni za sobą nie przepadali, i nie mieli najmniejszej ochoty ze sobą przebywać. Postanowili zająć się swoją pracą, starając się nie zwracać na siebie uwagi, ale było to zbyt trudne, bo sama ich obecność była dla nich drażniąca. Ich zadanie było proste, musieli patrzeć czy osoba którą śledzą nie wychodzi z magazynu. Było to nudne zadanie, ale nie należało również do najłatwiejszych, wystarczyła chwila nieuwagi, i wszystko poszło by na marne. Siwowłosy postanowił zrobić sobie, krótką przerwę. Wyciągnął paczkę papierosów z kieszeni i włożył fajkę do ust, wygrzebał z kieszeni spodni zapalniczkę i podpalił papierosa. Drażniący dym doszedł do nozdrzy Obito. Mężczyzna zwrócił swe pretensjonalne spojrzenie w stronę Kakashiego.

- Mógłbyś to zgasić? Nie znoszę tego smrodu.. - burknął niezadowolony, odrywając wzrok od rolnetki. Pomachał ręką w powietrzu odganiając od siebie papierosowy dym.

- O, naprawdę? - udał zaskoczonego. Sięgnął do kieszeni i wyjął drugiego papierosa, włożył do ust i podpalił. Przez chwilę Obito patrzył na niego z politowaniem.

- Jesteś nienormalny – z kwestionował, rzucając mu wściekłe spojrzenie. Podwójny dym drażnił go coraz bardziej. Nie rozumiał jak można palić papierosy, jak można było palić jednego papierosa, a co dopiero dwa naraz. Siwowłosy w ogóle nie dbał o zdrowie, ale jakoś nie specjalnie go to obchodziło.

- Że też akurat, z tobą muszę dzisiaj pracować.. – powiedział Hatake, rzucając jednego papierosa na ziemie i przydeptał go butem. Nie zamierzał palić dwóch jednocześnie. - Tyle ludzi w policji, a przydzielono mi akurat ciebie..

- To chyba ty zostałeś przydzielony do mnie – rzucił z powagą.

- Nie żartuj... Nie jesteś aż taki dobry – powiedział przeciągle.

- Ty niby jesteś lepszy? – parsknął śmiechem. - Nie bądź śmieszny..

- Ale to ja jestem inspektorem – Kłócili się niczym małe dzieci.

- Nie mów mi tylko, że na to zasłużyłeś. Dostałeś ten tytuł z litości.. - rzucił z pogardą. - Gdyby to się nie wydarzyło, nigdy byś.. - przerwał, widząc jak Hatake oddala się od niego podchodząc, jak gdyby nigdy nic. Wkurzył się. Ten siwy gość go olewał. Obito dobrze wiedział, że Kakashi nie lubi wspominać tego dnia, zresztą on sam tego nie znosił, ale jeszcze bardziej nie znosił Kakashiego, dlatego też specjalnie przypominał mu tamto wydarzenie sprzed lat.

-Skończ pieprzyć człowieku niższy stopniem i wracaj do pracy – odezwał się po chwili, chowając paczkę papierosów do kieszeni spodni. Po tych słowach skupił, swą uwagę na budynku na przeciwko. Uchiha zacisnął pięść ze złości. Nie podobały mu się rozkazy z ust Kakashiego. Siwowłosy był od niego wyższy tylko jednym stopniem. Obito miał zamiar pewnego dnia zając jego stanowisko, jednocześnie zrzucając siwego na niższy stopień. Wkurzało go to, że Hatake, zawsze był o krok przed nim.

- Sam wracaj do pracy – wcisnął mu mocno lornetkę w ręce. - Teraz ja mam przerwę. - Zarządził kierując się do wyjścia z dachu. Hatake popatrzył za nim, marszcząc brwi. Westchnął. Przyłożył oczy do lornetki i zaczął obserwować budynek. Cholernie nie lubił takiej nudnej roboty. Dlaczego Minato przydzielił mu właśnie to zadanie? I dlaczego dał mu do towarzystwa Obito? Dobrze wiedział przecież, że od prawie pięciu lat nie dogadują się ze sobą.

- Jesteście tam...? Odbiór.... - usłyszał znajomy głos w krótkofalówce. Odczepił ją od paska spodni, by zbliżyć ją do swoich ust.

- Tu Kakashi.. Słysze cię.. - odezwał się wciąż patrząc przez lornetkę.

- Co wy... do cholery robicie? Dostałem informacje.. że podejrzany przemieszcza się... czwartą aleją... Dlaczego nie dostałem od... was wcześniej.. żadnych informacji...?.. - po głosie Namikaze, stwierdził, że jest wkurzony.

- Jak to czwartą aleją!? - mówiąc to wypadł mu papieros z ust, tak był zaskoczony, że nawet nie dbał o niedokończonego papierosa. Nie mógł w to uwierzyć. Przecież oderwali wzrok, od podejrzanego obszaru tylko na moment. Czyżby ten przebiegły młokos wiedział, że go obserwują? Nie, to niemożliwe. Spieprzyli sprawę i już. Nie ma się co usprawiedliwiać. Usłyszał westchnięcie. dochodzące z głośniczka.

- ...Zmiana planów.. B2.. - tyle wystarczyło, by Kakashi zrozumiał o co chodzi. Od razu zerwał się ku wyjściu. W tym samym momencie na dach ponownie wszedł Obito.

- A ty dokąd? - zapytał nie mając pojęcia dokąd tak Kakashi się spieszy.

- Zmiana planów, zbieraj się – rozkazał, jak przystało na dowódcę.

- Nie rozkazuj mi.. - warknął, ale oczywiście miał zamiar wykonać polecenie, bo musiał, i to go najbardziej drażniło. Kakashi zatrzymał się przy drzwiach i popatrzył obojętnym spojrzeniem na dawnego przyjaciela.

- Lepiej zapnij rozporek – rzucił, po czym przekroczył próg drzwi i zbiegł na dół po schodach. Obito aż para wyleciała nosem, słysząc tak durną uwagę z ust Hatake. Gdzie ten idiota patrzy? I w ogóle co go obchodzi jego rozporek? Denerwowała go najdrobniejsza uwaga z jego ust. Mimo wszystko zapiął zamek w spodniach, bo uważał, że tak nie wypada chodzić. Pobiegł za Inspektorem, bo zorientował się, że nie ma pojęcia, co się stało i dokąd teraz zmierzają.

     Przez trzy dni od pobicia Sasori unikał Hidana i jego kolegów jak ognia. Na przerwach siedział w klasie, bo tu się czuł bezpieczniej, do łazienki chodził tylko wtedy gdy mu się na prawdę bardzo chciało. Co prawda nic go już nie bolało fizycznie, ale sama myśl o laniu jakie mu zafundowali, sprawia, że na jego twarzy pojawia się grymas. Denerwowało go to, że zachowuje się jak tchórz, zwłaszcza, że nawet Hidan przestał zwracać na niego swoją uwagę, jak i cała reszta paczki tego szalonego, a jednocześnie zupełnie cichego idioty. Trudno było go rozgryźć, był taki znudzony życiem szkoły, że interesowało go tylko to co się dzieje w jego telefonie. Nigdy by nie pomyślał, że może być taki agresywny. Teraz już to wie, i nie zamierza mieć z nim nic wspólnego, jednak czuł się upokorzony. Chciałby mu się postawić, przestać uciekać, oddać mu, lub po prostu postraszyć. Ale niestety.. nie potrafił się bić, i był za niski by dorównać Hidanowi.

Tego dnia również, starał się unikać sprawców, którzy go pobili. Czuł się w tej szkole dosyć samotny, mimo że na każdej przerwie miał z kim rozmawiać. Jego nowa klasa nie była taka zła, nie licząc dwóch pajaców, należących do jakiejś szkolnej mafii.

Lekcja historii z profesorem Iruką, dłużyła mu się niemiłosiernie długo.. Nie znosił tego przedmiotu, był tak nudny, że usypiał go lepiej niż rzępolenie kołysanek. Nie lubił uczyć się o wojnach, na takich tematach zawsze odlatywał myślami gdzieś daleko. Podparty na dłoni, patrzył przez okno, obserwując mecz piłki nożnej, który rozgrywała jedna z klas trzecich na wuefie. Patrzył na ten zacięty mecz, który rozgrywał się paręnaście metrów od okna, a jednocześnie jego powieki same mu się zamykały. Były takie ciężkie.. Gdyby mógł, wyszedłby pograć sobie z tą nieznaną mu klasą, i rozbudził się choć trochę. Czuł że zaraz zaśnie, ale starał się z całych sił wytrzymać.

- Sasori – odezwał się profesor, podchodząc z książką do ławki, w której siedział Akasuna. - Sasori! – powtórzył głośniej, a chłopak spojrzał zdezorientowany na nauczyciela i wstał.

- T-tak? - zapytał, nie bardzo wiedząc o co chodzi.

- Odpowiedz na pytanie – wyjaśnił, czekając aż czerwonowłosy wykona jego polecenie. Akasuna czekał chwilę na dalszą wypowiedź Iruki, która przybliżyła by mu nieco, na jakie to pytanie ma odpowiedzieć, jednak nic takiego się nie wydarzyło. Sasori przełknął głośno ślinę, orientując się, że może mieć kłopoty. Wolał nie dostawać jedynki, bo babcia go zabije. Już od końca wakacji cały czas mu powtarzała, żeby w szkole bardzo się starał. Nie jego wina, że nie jest szóstkowym uczniem, ale jego wina, że się nie stara, dobrze o tym wiedział, ale był zbyt leniwy, żeby nauczyć się na tę piątkę.

- Nie usłyszałem... - rzucił półszeptem, sugerując że słuchał całego wywodu nauczyciela, lecz niedosłyszał tylko pytania.

- A może znowu nie słuchałeś, co? - spojrzał wymownie na ucznia, który tylko odwrócił wzrok. Cała klasa patrzyła teraz na Sasoriego, co wcale nie pomagało mu się zrelaksować.

- Słuchałem tylko... - szukał w swojej głowie jakiejś konkretnej wymówki. Ważne, żeby była wiarygodna. - Tylko...

- Powtórzę – przerwał mu nauczyciel. - To bardzo proste, więc się postaraj – uśmiechnął się do niego, zachęcająco. Wiedział, że chłopak jest nowy w klasie i przez te parę dni nie za klimatyzował się jeszcze. Chciał dać mu szanse, więc nie pytał go trudnych rzeczy na początku. - W którym roku, Amerykanie przeprowadzili atak na Hiroshime i Nagasaki? - w klasie zapadło milczenie. Parę osób podniosło rękę do góry. Sasori nie mówił nic. Nie miał pojęcia, w którym to było roku.

- W.. tysiąc dziewięćset.... - zaczął, żeby nie było, że nic nie mówi. Myślał intensywnie, ale w głowie miał pustkę. Dlaczego zadał akurat takie pytanie? Chociaż, pewnie na żadne nie znał by odpowiedzi. Nie miał głowy do dat. Daty były beznadziejne, nie potrafił się nigdy nauczyć ich na pamięć, cudem zdawał egzaminy.

- Na pewno uczyłeś się tego w podstawówce – dziwiło go, że chłopak nie pamięta daty, tak historycznego wydarzenia. To jedno z prostszych pytań. Nie znał go jeszcze dobrze, dostał informacje, że nie uczył się najlepiej w poprzedniej szkole, mimo to sądził, że takie historyczne wiadomości nie są mu obce. Rozejrzał się po sali i wskazał na jedną z uczennic – Proszę..

- W tysiąc dziewięćset czterdziestym piątym - powiedziała i dumna z siebie usiadła w ławce.

- Dziękuję. Zapamiętaj – rzucił do Sasoriego, po czym kontynuował swój wykład. Sasori odetchnął z ulgą, że ominęła go zła ocena. Usiadł w ławce, tym razem starając skupić choć trochę na nudnej gadaninie profesora, bo gdyby go jeszcze raz zapytał, to pewnie by już nie przymknął oka.

    Lekcje w końcu dobiegły końca, ku uciesze uczniów. Większość uczniów uczęszczała do szkolnych klubów, gdzie rozwijali swoje pasje i zainteresowania. Tym razem dwójka chłopaków, postanowiła zrezygnować z pójścia na zajęcia. Hidan i Deidara wyszli z klasy jako pierwsi i szybko pobiegli na błonie z tyłu szkoły. Szarowłosy widział, że przez ostatnie dwa dni Sasori wraca właśnie tamtędy. Schowali się za ścianą szkoły, po to by czerwonowłosy wychodząc z budynku ich nie zauważył. Obserwowali teren i czekali na niego. Deidara spojrzał na przyjaciela, zamyślając się nad czymś.

- Jesteś pewien, że chcesz go bić? Straszna z niego dupa.. - stwierdził, nieco zmartwiony tym, co Hidan może zrobić takiej ciapie, która nawet nie stara się bronić.

- Chcę się tylko podrażnić – wyjaśnił, ciągle obserwując błonie. - Muszę się wyżyć.. - dodał po chwili, jakby było to oczywiste. Długowłosy westchnął.

- To może zacznij częściej się masturbować – oparł się o ścianę zakładając ręce na pierś.

- Więcej już nie mogę. Zabiłbym się – rzucił spokojnie, takie tematy w ogóle ich nie krępowały.

- Ale wiesz... jak będziesz się tak na nim wyżywać, to jego zabijesz – stwierdził, zerkając w niebo. Tego dnia świeciło słońce, a po błękitnym niebie płynęły białe obłoki. Od czasu do czasu zawiał delikatny wiatr, by przeczesać ludziom włosy i przypomnieć im by przez zimę nie zapomnieli, o tym jaki jest przydatny w upalne dni.

- Daj spokój...– machnął ręką, wciąż wypatrując Akasuny.

- Pójdziesz do poprawczaka – Nie mówił tego w celu nastraszenie go, nawet wątpił by coś takiego przestraszyło Hidana. Blondyn, często głośno myślał, i te słowa właśnie tak brzmiały. Jak zwykła myśl. Wysoki spojrzał na przyjaciela zażenowany jego wizją przyszłości, za kogo on go ma? Nie jest zbirem, a przynajmniej się za takiego nie uważał.

- Nie zabiłbym go – Był pewny swoich słów. Nie zamierzał nikogo zabijać. Hidan, nie kontrolował siły swoich uderzeń, więc zrobienie komuś dużej krzywdy nie było wcale wykluczone, jednak on nie przyjmował tego do świadomości.

- Co robicie? - zapytał Yahiko, podchodząc do nich. Od bocznej strony szkoły było ich widać, dlatego rudowłosy łatwo ich znalazł.

- Wypatrujemy Sasoriego – oświecił go Dei. Yahiko pokiwał głową na znak, że rozumie i schował ręce do kieszeni. Zapadła chwila ciszy. Hidan wiązał buta, Deidara, tym razem patrzył w ziemie, a rudy przed siebie. Znali się od dawna, więc cisza w ogóle ich nie krępowała. Czasami po prostu milczeli, bo nie było o czym mówić, albo po prostu nie chciało im się gadać. Milczenie w gronie przyjaciół może być tak samo dobre, jak wygadanie się im.

- Chyba go znalazłem – odezwał się po dłuższej chwili Yahiko, wskazując palcem przed siebie, w prost na sylwetkę Akasuny. Siwowłosy od razu się zerwał i pobiegł w stronę czerwonowłosego. Deidara i Yahiko spojrzeli po sobie, po czym ruszyli biegiem za Hidanem.

Sasori nagle poczuł jak ktoś szarpną go mocno za kołnierz, i po chwili znalazł się na wprost szarowłosego, który mocno trzymał go za mundurek. Widząc Hidana, momentalnie zaczął się wyrywać, ale wysoki był zbyt silny co i tak już mu udowodnił trzy dni temu.

- Puszczaj mnie... - wycedził przez zęby marszcząc brwi. Czego znowu od niego chcą? Co tym razem zrobił? Bał się tego, że znów dozna bólu z rąk tego idioty.

- A gdzie Ci się spieszy? - zapytał, uśmiechając się chytrze. Sasori nie rozumiał czemu zawsze się tak uśmiechają, nie tylko Hidan, ale cała reszta jego kumpli. Uśmiechają się jakby czuli się lepsi od innych. Takie wrażenie właśnie odnosił, ale mogło być to spowodowane tym, że nie darzył ich sympatią.

- Do domu. Muszę iść do domu – rzucił szybko, wciąż starając się wyrwać swój mundurek z rąk szarowłosego. Ale wysoki chłopak miał mocno zaciśnięte palce na jego ubraniu. Tak jakby nie chciał puścić go za wszelką cenę, jakby ten mundurek należał do niego i chciał go właśnie teraz odebrać.

- Do mamusi? - dopytał złośliwie.

- Nie.. - zamilkł na chwilę. Nawet gdyby chciał, nie mógłby do niej pójść. Może gdyby im to powiedział, zostawili by go w spokoju. Ale nie mógł tego zrobić, wykazał by się jeszcze większym tchórzostwem, gdyby obronił się właśnie taką taktyką. - Puść mnie! - krzyknął po chwili.

- Uu, nie wiedziałem, że tak potrafisz – wyszczerzył się w pewnym siebie uśmiechu. Przynajmniej nie był skarżypytą, to się ceniło u Hidana, więc Sasori zdobył u niego plus.. Bardzo malutki plusik.

- Puszczaj.. - powtórzył już spokojniejszym tonem, piorunując Hiadana wzrokiem.

- Puszczę cię – oznajmił, i mocno pociągną Czerwonowłosego za koszule, po czym puścił go, dzięki czemu Sasori wylądował na trawie. Za nim zdążył się podnieść, szarowłosy usiadł na jego plecach przyciskając go bardziej do ziemi. Uczniów już prawie nie było na błoniach, bo albo poszli do domu, albo siedzieli w salach, na zajęciach po za lekcyjnych. Grupka dziewczyn z pierwszej klasy przeszła obok, zerkając tylko na leżącego Sasoriego przygniecionego przez wysokiego chłopaka. Nie miały odwagi się odezwać. Plotek w szkole o sile Hidana było sporo, jednak większość z nich była zupełnie zmyślona. Hidan wykręcił rękę Akasuny do tyłu, na co ten jęknął z bólu.

- Czego ode mnie chcesz?.. - wydusił z siebie. Nie rozumiał, czym sobie zasłużył na takie traktowanie, przecież nic nie zrobił.

- Czego chcę? - zapytał, jakby było to oczywiste. - Chcę się tylko zabawić.

- Ale ja.. nie chcę.. - ciężko było mu mówić gdy ten siedemdziesięciokilogramowy gość na nim siedział. Do tego zrobił sobie z niego zabawkę. Kim on jest, żeby tak go traktować? Nie jest żadnym śmieciem. Też jest człowiekiem, i chciał być godnie traktowany.

- Mówiłeś coś? - jeszcze bardziej wykręcił mu rękę. Sasori zawył z bólu. Jeszcze trochę a mu ją złamie, a on przez ten ból nie mógł się nawet ruszyć. Czuł się strasznie, był zupełnie bezbronny.

- Aua! - krzyknął, gdy poczuł, że zbliża się do granic wytrzymałości. Niemal czuł jak kość mu zaraz pęknie. Miał wrażenie, że Hidan naprawdę posunie się do złamania mu ręki. Był psychiczny. Dlaczego ktoś taki chodzi do szkoły? Nie rozumiał. Tak wielu rzeczy nie rozumiał, że aż go to przerażało. Yahiko, zazwyczaj nie wtrącał się w poczynania szarowłosego przyjaciela, bo ufał swoim przyjaciołom i nie wierzył by Hidan potrafił kogoś aż tak dotkliwie skrzywdzić. Deidara nie chciał na to patrzeć. W końcu co za dużo to nie zdrowo. Otworzył usta, by przerwać tę całą durną zabawę Hidana, gdy nagle:

- Hidan! - usłyszeli znajomy głos i spojrzeli przed siebie. Ku nim zmierzała wściekła Konan. - Zostaw go! - krzyknęła podchodząc do nich. Sasori uniósł wzrok by zobaczyć stojącą nad nim niebieskowłosą wybawicielkę. Miał szczęście, że była w pobliżu, a jednocześnie... był to obciach. Uratowała go dziewczyna.. co za niezręczna i wstydliwa sytuacja.

- Bawimy się – odezwał się Hidan, jak gdyby nigdy nic.

- Ah tak? W takim razie, twoja mama się ucieszy jak przekaże jej.. - poszperała trochę w szkolnej torbie – to. - pokazała mu jego spisane oceny i uwagi na kartce podpisanej przez jego wychowawcę. Hidana twarz momentalnie zmieniła się ze spokojnej, obojętnej i pewnej siebie na zdziwioną, aż w końcu niezadowoloną. Zmarszczył brwi.

- Skąd to masz? - Puścił rękę Sasoriego, ale wciąż na nim siedział. Sasori poczuł jak ból opuszcza jego rękę. Hidan zastanawiał się jakim sposobem udało jej się zdobyć ten dokument.

- Twój wychowawca kazał mi to tobie przekazać, chciał żebyś pokazał rodzicom, ale wiem że tego nie zrobisz, więc pomyślałam... - za nim dokończyła popatrzyła na przyjaciela wymownie, czekając na jego reakcję. Hidan dobrze wiedział co chciała powiedzieć. Wstał z Sasoriego i wyrwał jej kartkę z ręki, po czym zbeształ ją wzrokiem. Wszystko mu popsuła. Sasori odetchnął w duchu i wstał z ziemi. Spodnie na kolanach były zielone od trawy, już wiedział, że babcia będzie o to pytać i narzekać, że pobrudził spodnie do szkoły. Zdziwił się, że Hidan tak łatwo ustąpił. Czyżby aż tak bardzo bał się mamy? Taki z niego bohater, a boi się pokazać ocen mamie. Zaśmiał się w myślach.

- A wy co!? - zwróciła się wściekle do Deidary i Yahiko. - Potraficie się tylko przyglądać!? - Deidara nie zaprzeczył. Miała rację, nic z tym nie robili, bo często sami uczestniczyli w bójkach, jednak nie powinni znęcać się nad słabszymi. Rozumiał to, a więc dlaczego nie interweniował wcześniej? Sasori czuł się głupio, widząc jak Konan go broni. Sam tego nie potrafił, był strasznym fajtłapom. Nie może pozwolić by dziewczyny go broniły, musi coś z tym zrobić. Tylko co? Nad tym się właśnie zastanawiał.

- Ja mu przecież nic nie robiłem – usprawiedliwił się Yahiko, by wyjść przy Konan na tego dobrego i niewinnego.

- Ale też mu nie pomogłeś! - Była wściekła. Już nie raz pomogła osobą nękanym przez Hidana, ale nie mogła uwierzyć, że znęcają się też nad Sasorim. Myślała, że nic do niego nie mają. Gdy o nim wspominała, reagowali w jak najbardziej przyjazny sposób, tylko na początku Hidan słysząc jego imię przekręcał oczami. Myślała, że wszystko jest już w porządku. Poczuła się oszukana, przez własnych przyjaciół.

- Nie dramatyzuj – wtrącił Deidara. - Przecież żyje – wskazał na Sasoriego, który stał o własnych siłach. Było lepiej niż ostatnio. Żadnych siniaków na twarzy, czy większych uszkodzeń oprócz bólu ręki, który w tym momencie dawał o sobie znać.

- Ty jeszcze też, ale jak mnie zdenerwujesz to nie mogę obiecać, że długo pobędziesz jeszcze w tym stanie – uśmiechnęła się do niego znacząco, a długowłosy spojrzał na nią z politowaniem. Konan co prawda, miała twardą rękę, i potrafiła przyłożyć nawet chłopakom, ale bez przesady. Nie była aż tak silna, by mogła z nimi wygrać. Choć z drugiej strony żaden z nich by jej nie uderzył, w końcu jakby na to nie patrzeć, była kobietom, a oni zachowali w sobie jakieś pokłady kultury.

- Ja... chyba już pójdę – wtrącił się czerwonowłosy. Na prawdę nie miał ochoty słuchać ich kłótni. Nie dość, że go to nie ciekawiło, to jeszcze czuł się tu zupełnie zbędny. Nie żeby specjalnie chciał być zauważany przez jego oprawców, ale nie czuł się tu komfortowo.

- Też idę – oznajmiła, i na odchodne rzuciła swoim przyjaciołom ostrzegawcze spojrzenie. Nic sobie z tego nie zrobili, jedynie Yahiko czuł się z tym źle, bo dziewczyna się na niego wściekła, a nie lubił gdy to robiła. Jednak jego złe samopoczucie nie trwało długo.

- Idziecie do mnie? - zapytał rudzielec, patrząc na odchodzącą niebieskowłosą. Wiedział, że złość prędzej czy później jej przejdzie, więc sądził, że nie ma się czym martwić. Przeniósł pytające spojrzenie na swoich kumpli.

- Spoko – rzucił Hidan, rwąc kartkę z ocenami na pół, po czym zgniótł ją w dłoni. Cała trójka ruszyła w stronę domu rudowłosego. Nigdy nie pogardzili jego zaproszeniem. Yahiko mieszkał w bardzo tradycyjnym japońskim domu, połączonym z Dojo, gdyż jego dziadek niegdyś uczył sztuk walki. Mało kto teraz mieszkał w takim domu, a na pewno nie przyjaciele Yahiko.

- Może znów urządzisz imprezę jak ostatnio? - przypomniał mu Dei, uśmiechając się na samą myśl o tym, jak to zepsuli drzwi wejściowe.

- Nie dzięki, nie chce żeby dziadek znowu za mną ganiał z kijem bambusowym – Jego dziadek potrafił się na prawdę bardzo wkurzyć, ale Yahiko miał szczęście bo prawie zawsze zdołał mu uciec, a gdy wracał, dziadkowi złość już przechodziła.

- Chciałbym to zobaczyć – zaśmiał się blondyn.

- A ja chciałbym, żeby ktoś wreszcie zapłacił za te drzwi – spojrzał wymownie na Hidana. W stawienie nowych wcale nie kosztowało mało. Mimo iż rodzice z zagranicy przysyłali im pieniądze, to nie zmieniało faktu, że wcale nie musieliby płacić za drzwi, gdyby nikt ich nie zepsuł.

- Co chcesz? - szarowłosy spojrzał na niego obojętnie. - Przecież się tylko oparłem. To był wypadek.

- Aha.. oparłeś. - mruknął sarkastycznie. - Butem!? - dobrze wiedział, że nie był to żaden wypadek. To było wyważenie drzwi kopniakiem. I to wszystko dlatego, że Hidan chciał się pobawić w Bruce Lee.

- Przynajmniej coś się działo – Hiadan wzruszył ramionami. Po chwili ich temat zszedł na oceny szarowłosego, jednak szybko się skończył, bo wysoki nie chciał o tym rozmawiać. Nie obchodziło go to, że koledzy chcą mu pomóc w nauce, on po prostu nie chciał, żeby się w to wtrącali.

- O nie.. - rudy nagle się zatrzymał. Dei i Hidan, którzy zatrzymali się parę kroków dalej spojrzeli na niego. - Zapomniałem.. Muszę iść po siostrę! - nie czekając na kolegów, odwrócił się i pobiegł pędem przed siebie. Zawsze był taki roztrzepany, ciągle się spóźniał albo o czymś zapominał.

- No... i po imprezie – stwierdził blondyn patrząc na zakręt, za którym przed chwilą zniknął Yahiko.

- Trudno – wzruszył ramionami. - Pójdziemy na lepszą imprezę. - Obaj spojrzeli na siebie z wymownymi uśmiechami. Jeden i drugi dobrze wiedzieli co to znaczy. Pobiegli przed siebie, w stronę klubu dla dorosłych. Nie wpuszczali tam nieletnich, jednak ich paczka doskonale wiedziała jak sobie pooglądać, nie narażając się na wyrzucenie z budynku. Klub mieścił się w jedno piętrowym ceglastym budynku. Nad parterem był strych do którego wchodziło się od zewnątrz, po specjalnej anty pożarowej drabinie. Często kręcili się tam strażnicy, więc musieli uważać, ale przeważnie udawało im się wejść na górę. Na strychu wystarczyło odsunąć deskę, która przykrywała średniej wielkości dziurę, dzięki której z góry mogli patrzeć na tańczące kobiety, które były w bardzo skąpych strojach.

     Przez połowę drogi Kanan, wygłaszała Sasoriemu przemowę na temat tego, jak bardzo wstyd jej za jej przyjaciół, i jak bardzo jest na nich wściekła. Co drugie zdanie pytała go, jak się czuje. Martwiła się o niego. To słuchanie zaczęło go nawet już męczyć, i w normalnych okolicznościach by jej przerwał, ale dlatego że go uratowała, postanowił wysłuchać jej do końca. Tym razem postara się być naprawdę miły.

- No – odetchnęła, gdy poczuła że już wystarczająco sobie ponarzekała, i że emocje z niej nieco opadły. - Boli cię coś? - zapytał z troską.

- Nie, nic. Czuję się.. naprawdę dobrze – zapewnił ją, choć kłamał. Ręka go bolała. Nie był to silny ból, ale czuł to nie przyjemne pulsujące uczucie w ręce.

- Nie daj się im – Nie chciała by traktowali go jak kogoś gorszego od siebie, to nie było dobre, i do tego nie zachowywali się jak przystoi na Japończyków. To wbrew ich kulturze, ale niestety chłopaków mało co to obchodziło.

- Jasne, następnym razem im przyłożę, teraz mnie zaskoczyli - zapewnił ją, udając pewnego siebie, co mu nawet wychodziło. Nie miał zamiaru się przyznawać, że tak łatwo powalili go na ziemie.

- Nie o to mi chodziło – Jeśli on odda, będzie miał większe kłopoty, tego była pewna. - Powinieneś to komuś powiedzieć – stwierdziła, uważała że tak będzie najlepiej dla jego dobra.

- Sam sobie poradzę – powiedział poważniejąc. Nie był skarżypytą, i nie zamierzał być. Może popełniał błąd, może kiedyś będzie tego żałować, ale nie chciał się skarżyć.

- Sama bym powiedziała, ale wiesz... To w końcu moi przyjaciele, są jak bracia. Nie mogę na nich donieść, nawet jeżeli są idiotami – czuła się winna, bo zrozumiała, że poprzednie zadrapania wcale nie było od piłki do kosza, ale również od jej przyjaciół. Czuła się winna bo nic wcześniej nie zauważyła. Całe szczęście, że tego dnia miała czym zaszantażować Hidana, w przeciwnym razie mogło nie pójść tak łatwo.

- Ale solidarność.. - rzucił z lekką pogardą, chowając ręce w kieszeniach spodni. W rzeczywistości zazdrościł im tak silnej przyjaźni, i tego że są sobie tak wierni. Nie sądził żeby on był powodem dla którego warto jest porzucić przyjacielską więź, ale i tak czuł się zazdrosny. Sam miał dobrych przyjaciół z którymi znał się od dziecka. Teraz nie ma żadnego. Nie mógł mieć do nikogo pretensji, przestali się przyjaźnić, bo sam zerwał z nimi kontakt. Po chwili doszli pod własne domy.

- Trzymaj się – uśmiechnęła się do niego i ruszyła do drzwi, przy których zatrzymała się jeszcze na chwilę. - I pamiętaj. Nie pozwól im się tak traktować – pomachała mu i zniknęła za drzwiami własnego domu. Sasori patrzył za nią chwilę, po czym westchnął.

- Łatwo ci mówić – rzucił do siebie i skierował swe kroki do swojego domu.

Akasuna wszedł do domu, i tak jak się spodziewał jego babci nie umknęły plamy z trawy na spodniach. Na swoje usprawiedliwienie rzucił tylko, że grał w piłkę i się po prostu przewrócił. Chiyo ponarzekała, pokrzyczała coś, o tym że nie gra się w piłkę w mundurku, że od tego jest strój na wuef i że jak następnym razem to się powtórzy, to nie będzie już taka miła, bo przecież trawa tak trudno się spiera. Słuchał jej zrzędzenia, o jego niemądrym zachowaniu, dla spokoju. Ona ponarzeka, on poudaje że się tym przejmuje, a potem będzie już wolny. Wiedział, że kłócenie się z babcią nie zawsze daje rezultaty, a przez to potrafił wpadać nawet w większe kłopoty, tak więc milczenie i czekanie aż skończy, było dobrym pomysłem, by w te kłopoty nie wpaść. Chociaż, czasami aż w nim kipiało, żeby się odezwać, nauczył się jednak trzymać język za zębami, dla swojego własnego dobra. W końcu mógł pójść do swojego pokoju, i poudawać że się uczy. Przebrał się z mundurka, w t-shirt i dżinsowe spodnie. Mimo, że babcia kazała uprać mu spodnie od mundurka, on rzucił szkolne ubranie na łóżko i usiadł przy biurku. Nie rozumiał dlaczego babcia zrobiła taki raban o brudne spodnie, skoro to jemu kazała je prać.. Przecież to jego mundurek i jego sprawa w czym chodzi do szkoły. Dorośli zdecydowanie za bardzo przejmują się tak mało ważnymi sprawami, a potem narzekają na problemy, które sami sobie stwarzają z byle pierdoły. Sięgnął do szkolnej torby, wyjął z niej książki i poukładał na biurku, otwarte na pierwszej lepszej stronie, po czym wyją zeszyt, sięgnął po długopis, włączył go i przyłożył do zeszytu, a potem podparł podbródek na jednej ręce i patrzył przez okno, udając że się uczy. Posiedzi tak z dwie godziny, myśląc o niebieskich migdałach lub rysując coś w brudnopisie, a babcia pomyśli że się uczył. Robił tak od początku roku. Nie sprawdzała jego zeszytów, na całe szczęście, chyba mu wierzyła. Jak do tej pory nie przyniósł żadnej złej oceny, ale zostały mu jeszcze całe dwa semestry, więc wszystko się mogło zdarzyć, a był nawet pewny, że doczeka się jedynki. Póki co nie przejmował się tym, żył chwilą, nie bardzo interesowało go to jak jego oceny będą prezentować się na koniec roku. Tym będzie się martwił dopiero przed wakacjami.

- Czy wyście oszaleli!? - rzucił oburzony, i jednocześnie zrezygnowany Mintao, do stojących naprzeciw niego Kakshiego i Obito. Był wściekły bo niewiele brakowało, ale ich podejrzany, który swoją drogą okazał się winny, uciekłby gdyby nie to że inny członek policji, zauważył go w ostatniej chwili. Myślał, że może na nich liczyć, wiedział, że za sobą nie przepadają, ale do tej pory jeśli musieli pracować razem, to jakoś im to szło, ciężko, ale nigdy niczego nie spartolili tak jak teraz. Co prawda nie była to sprawa życia i śmierci, a winy chłopak, to tylko młody człowiek, handlujący ziołem, ale mimo wszystko zlekceważyli to zadanie i to nie podobało się Minato.

- Mogę liczyć na wyjaśnienia? - kontynuował patrząc na nich surowym wzrokiem, ale obawiał się że nie potrafi być zbyt surowy. Ten wzrok co najwyżej działał na jego syna, a i też nie zawsze. Obaj mężczyźni, nie wyglądali na pokornych, a nie też na takich którzy żałują tego co zrobili. Kakashi stał z rękami w kieszeni i wbijał wzrok w okno swoim ospałym spojrzeniem. Za to Obito, patrzył z mordem w stronę Kakashiego. Gdyby ten idiota nie zaczął palić nic by się nie wydarzyło. Stali tak chwilę w milczeniu, aż w końcu siwowłosy postanowił odezwać się pierwszy.

- Miałem przerwę na papierosa, więc to jego wina – wskazał lekkim ruchem głowy na Uchihe, któremu żyłka drgała na skroni.

- Gdybyś nie dmuchał na mnie tym dymem, w ogóle bym nie musiał przerywać mojej pracy – warknął, krzyżując ręce na piersi.

- Wtedy, też nie musiałeś przerywać pracy, kto ci kazał?.. - odpowiedział obojętnie. Namikaze patrzył na nich z politowaniem. Kłócili się niczym małe dzieci, aż trudno pomyśleć, że byli kiedyś najlepszymi przyjaciółmi. Czy mógł się dziwić ich nastawieniu do siebie? Wiedział dlaczego tak jest i wiedział też że Obito nienawidzi Kakashiego, choć jego nienawiść nie do końca była uzasadniona. Sam wmówił sobie parę rzeczy, nie chcąc słuchać wyjaśnień siwowłosego, a gdy już dowiedział się całej prawdy, i tak nie potrafił mu wybaczyć, i nie chciał mieć nic wspólnego z siwowłosym, który po czymś takim dostał awans na inspektora.

- Dobra, dosyć – przerwał im ich przekomarzania. - Przyznaję, popełniłem błąd dając was razem do jednego zadania, ale myślałem, że zachowacie się bardziej odpowiedzialnie. Po prostu... – zacisnął palce w kącikach oczu. Już sam nie wiedział, co mógłby im powiedzieć, żeby dotarło. Obawiał się, że na nich nic nie działa. - .. wyjdźcie stąd. - bez żadnych sprzeciwów skierowali się w stronę drzwi. - I przestańcie zachowywać się jak dzieci – W głębi duszy przejmowali się całą tą sprawą, nie chcieli jej zepsuć i czuli się winni, jednakże nie dawali tego po sobie poznać, a zwłaszcza nie Kakashi. Wychodząc zamknęli drzwi za sobą.

- Słyszałeś? - rzucił Uchiha. - To chyba było do ciebie – dogryzł mu, licząc na to że Kakashi się wkurzy, gdy porówna się go do dziecka, w końcu sam za nimi nie przepadał.

- Naprawdę? - zapytał w zamyśleniu przypominając sobie słowa Minato, które rzucił do nich chwilę temu. - Jestem pewny, że patrzył na ciebie, gdy to mówił – powiedziawszy te słowa, ruszył przed siebie w głąb korytarza, zostawiając za sobą niezadowolonego Obito. Czarnowłosy patrzył za nim przez chwilę z miną mówiącą „niech cię szlag, Hatake”, a potem odwrócił się i poszedł w drugą stronę, również znikając w głębi długiego korytarza.

Od Autorki: Łojojoj, jak dawno nie było już tutaj rozdziało O: Prawie trzy tygodnie temu :< Musicie mi wybaczyć, ale brak czasu i weny plus lenistwo, no sami rozumiecie.. To nie są dobre połączenia. Mimo wszystko nie myślcie sobie, że pisanie tego bloga mnie nudzi, bo tak nie jest :D Po prostu piszę go wolniej, ale go piszę i nie zamierzam porzucać, i mam nadzieję, że nigdy takiego zamiaru mieć nie będę :) 

W każdym razie historia idzie na przód, i jak na razie Saso wciąż jest dupa, taką jaką był :D Ale oby to się zmieniło ;P

A pamiętacie Pokemony? :D

Ja pamiętam te pierwsze wersje tego anime :D Pamiętam jak się zbierało plastikowe kapsle z Chipsów xD Ale był na to szał! Się codziennie kupowało po pińć paczek O: Dobrze, że wtedy dzieci, były aktywne to się nie grubło xD